Vandaag (14 oktober 2018) werd de 32e editie van de 4 Mijl (van Groningen) verlopen. En ik was erbij!
Ik voelde me fit en was in vorm: ik had het afgelopen jaar drie keer in de week gelopen. Daar kwam bij dat ik gisteravond geen druppel alcohol had gedronken (en dat voor de zaterdagavond!) en dat de loopomstandigheden (nagenoeg) ideaal waren: 22, 23 graden en bijna het hele parcours de wind in de rug. Ik koesterde daarom de hoop dat ik een scherpe tijd kon realiseren op de 4 Mijl (6439 meter). Nou, dat viel wat tegen (ik bracht 29.39 op de klokken), maar als vrouw en kind vinden dat je tevreden moet zijn, dan verzoen je je met die in jouw ogen matige eindtijd. Er zal zich echter altijd een stemmetje in mij blijven roeren dat zegt: ‘Je kunt beter. En dat weet je.’
In een van zijn geweldige romans (ik ben helaas even vergeten welke) laat Raymond Chandler zijn hoofdpersoon Philip Marlowe overpeinzen dat er altijd twee stemmen in hem waren geweest. Als hij naar de ene had geluisterd, was hij blijven wonen in de plaats waar hij geboren was, had hij een of ander saai kutbaantje genomen en was hij getrouwd met de dochter van de baas, om vervolgens weg te glijden in dodelijke routine.
Maar er was altijd die andere stem in hem geweest. Die had hem elke keer weer in de problemen gebracht, maar het was die uitdagende stem die hem had geprikkeld en die er ook voor had gezorgd dat hij het spannende leven leidde dat hij ook wilde leiden. Ik wil, net als Philip Marlowe, altijd blijven luisteren naar die andere innerlijke stem.
En die andere, uitdagende stem fluistert mij nu in dat een tijd binnen het halve uur op de 4 Mijl voor een man van 55 ‘weliswaar niet heel slecht is, maar dat je evenmin echt tevreden moet zijn’…
