Zucht. Dacht je dat je de bodem van het ‘genderneutrale’ geneuzel nu toch eindelijk bereikt had, blijkt er toch nog een luikje onder dat souterrain te zitten, waardoor we toch nog verder naar beneden kunnen storten, een nóg engere en benauwdere ruimte in.
Eerder schreef ik al over het gezanik rond ‘moedermelk’. Dat mocht ineens niet meer, vraag me niet waarom, want in al die jaren waarin we het woord argeloos gebruikten is er bij mijn weten nooit iemand witheet geworden omdat we met ons allen de witte vloeistof die rond de geboorte uit de borsten van een vrouw kwam om haar kind te voeden ‘moedermelk’ noemden. Maar goed, in die tijd waren we natuurlijk op zijn best vreselijk naïef, maar op zijn slechtst gruwelijk non-inclusief en hopeloos racistisch. Schat ik zo.
Maar een Brits ziekenhuis vond dat ‘moedermelk’ ‘mensenmelk’ moest worden (‘En ziet, alles was anders geworden.’ Maar niet heus). Waarom dat moest? Nou, daarvoor hadden we een ‘expert’ die ons, domme mensjes, dat eens even haarfijn ging uitleggen. En ik ben even zo vrij mezelf hierover te citeren, want ik had het zelf niet beter kunnen zeggen:
‘In geval is dat Barbara Oud. ‘Genderexpert’, wat dat ook moge zijn. Ik moest eerlijk gezegd meteen denken aan een typetje van Van Kooten en De Bie (maar dat is natuurlijk heel vals van mij).
Oud legt het waarom van deze Newspeak voor ons uit: ‘De gewenste taal gebruiken zorgt voor betere zorg.’ O, is dat zo? dacht ik toen ik dat las. Ik ben natuurlijk maar een leek als het om zorgverlening gaat, maar ik dacht in mijn naïviteit dat vooral ware aandacht, toewijding en vakmanschap, pardon, ‘vakmensschap’ goede zorg opleverden.
En ‘gewenste taal’. Gewenst door wie dan? Kan mevrouw Oud mij dan misschien ook eventjes vertellen hoe ik deze eenvoudige zin in ‘gewenste taal’ kan omzetten: ‘De vrouw gaf het kind de borst’?
Wordt dat dan: ‘De mens die bevallen was gaf mensenmelk aan het kind uit een lichaamsdeel aan de bovenkant van het lichaam’?
Het wordt er allemaal niet eenvoudiger op in mijn moedertaal, pardon, mensentaal…’
Vandaag (7 augustus 2021) lees ik in een bericht van RTL-nieuws dat ‘vader’ en ‘moeder’ inmiddels ook al in de almaar uitdijende lijst van de ‘Index librorum prohibitorum‘ (beter: ‘verbium’, het gaat tenslotte om woorden – AD -) van de Inclusitie is geplaatst.
En, ach ja, in een moeite door doen we ‘meisje’ ook maar even in de ban. Spreek liever van ‘bij de geboorte gezien als meisje’, want ja, met meisje kwets je…eh, kwets je, nou ja, je kwetst, punt uit!
‘Seksuele voorkeur’, nog zoiets. Hè, verdorie, gebruik dat nou niet, ‘want het woord voorkeur kan de indruk wekken dat iemand er bewust voor kiest om bijvoorbeeld op vrouwen te vallen.’ (dat geldt trouwens voor mij. Wie kwets ik hiermee? Ik ben er nog niet uit).
LHBTI-activist Nanoah Struik uit het bericht, die zich in allerlei bochten wringt om toch vooral maar taal te propageren die zó inclusief is dat zelfs de achtertuin zich nog niet buitengesloten voelt, gooit er zelf nota bene een kanjer van een non-inclusieve opmerking uit: ‘Wel is er een verschil tussen Drenthe, waar ik vandaan kom, en Amsterdam, waar ik nu woon. Mensen doen hier meer hun best.’ Nou vraag ik je! Wie worden hier nu gestigmatiseerd c.q. buitengesloten? De Drenten toch zeker? Drenten, weest gekwetst!
Met mij komt het trouwens nooit meer goed, kan ik jullie verzekeren. Waarom ik dat zo zeker weet? Ik ben naar een lagere school gegaan waar tijdens de pauzes, naast allerlei – schijnbaar onschuldige – spelletjes als knikkeren, ‘overlopertje’, ‘Eén boerenmeisje, dat danste in de kring’ (oei, dat kon natuurlijk ook niet: een vrouwelijk wezen van rond de negen jaar een ‘meisje’ noemen was natuurlijk al schandalig en dan ook nog ‘boerenmeisje’! Hoe stigmatiserend wil je het hebben?) ook – hou je vast – ‘meidenpakkertje’ werd gedaan (ik voel het hellevuur al aan mijn voetzolen likken…).
Wij jongens gingen dan met de armen over de schouders van een klasgenoot in een rij over het schoolplein lopen onder het scanderen van de kreet ‘Wie doet er mee meidenpakkertje?’ En de meiden… deden hetzelfde!
Wanneer er voldoende deelnemers (m/v) waren, ging het spel beginnen. De jongens gingen op strooptocht uit waarbij vergeleken de Sabijnse Maagdenroof klein bier was. De meiden lieten zich gewillig ‘pakken’ en naar het mannelijke honk brengen/slepen.
Vreselijk! Schande! Vrouwonvriendelijk! hoor ik de inclusiteurs in koor roepen. Ja, het zal wel, maar ik heb geen actieve herinnering aan ook maar één iemand die zich buitengesloten, gekwetst, laat staan vernederd voelde tijdens dat spelletje. Maar ja, dat komt natuurlijk door mijn hopeloos vertroebelde blik. Ik zei het toch al? Met mij komt het nooit meer goed…
