Het was maar een onooglijk berichtje vandaag (24 september 2021) over een vijfenvijftigplusser die keer op keer werd afgewezen bij een sollicitatie en de meeste mensen zullen er overheen gelezen hebben, maar ik bleef eraan haken. Niet zo gek, want de situatie van het lijdend voorwerp in het artikel, Jeroen Sloot (57), kwam mij bekend voor.
Ik schreef er meermalen over: in 2014, 2015 en ook in 2016 hield het onderwerp mij bezig. Logisch, want ik was sinds juni 2013 ruw ‘ontbaand’, dus ik moest vanaf dat moment naarstig op zoek naar ander werk. En dat was bepaald geen sinecure.
Ik heb wat af gesolliciteerd! Allerlei vacaturesites afgezocht, mails geschreven, telefoontjes gepleegd, uitgelegd, bepleit, gesmeekt soms, ja, ik heb echt de blaren op mijn tong gepraat. Maar allemaal zonder resultaat.
‘Wij hebben kandidaten die beter aansluiten bij het gevraagde functieprofiel’, ‘Uiteindelijk hebben wij de sollicitanten geselecteerd die het meest voldoen aan de door ons gestelde eisen’, ‘Helaas behoort u niet tot de kandidaten die worden uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Dit zegt overigens niets over uw kwaliteiten’, ja, ik kende op een gegeven moment alle afpoeierclichés wel.
Ik kreeg op een gegeven moment zelfs zo vaak deze gigantische dooddoeners in mijn Inbox dat ik eens, in een opwelling van ergernis en frustratie, een mail heb teruggestuurd aan een of ander non-descript bedrijf dat ik zo langzamerhand het gevoel kreeg dat ik behoorlijk uniek was, aangezien ik werkelijk in geen enkel profiel paste.
Zoiets is natuurlijk alleen voor je eigen genoegdoening, want je lost er niks mee op en je krijgt er zeker geen baan door (al hoop je dat stiekem toch nog een beetje). Hoe dat bedrijf reageerde op mijn ongebruikelijke reactie – en of het überhaupt wel reageerde – is mij trouwens ontschoten.
In 2017 was ik wel klaar met solliciteren. Ik kan echt wel tegenslagen incasseren, maar keer op keer een obligate afwijzing in je Inbox te moeten aantreffen werkt zelfs voor de grootste optimist op de lange duur behoorlijk demoraliserend.
In die periode leerde ik via via een loopbaanbegeleidster kennen en na een aantal sparsessies met haar nam ik het kloeke besluit gewoon maar te stoppen met solliciteren, aangezien ik dat wel tot sint juttemis had kunnen blijven doen, met als enig resultaat dat ik alleen maar dieper weg zou zakken in het moeras van demotivatie.
Op aanraden van mijn loopbaancoach ben ik gaan netwerken en, eerlijk is eerlijk, al het werk dat ik sindsdien gekregen heb heb ik aan die activiteit te danken.
Mijn huidige bestaan kent een grote mate van onzekerheid en bestaat uit allerlei verschillende activiteiten die wel eens lastig ‘aan elkaar te knopen zijn’, maar ik ga bij wijze van spreken fluitend naar mijn werk en dat is ook wat waard, wat zeg ik, dat is van onschatbare waarde.
Ik vergelijk mijn huidige situatie vaak met de blauwe maandag dat ik opereerde als leraar Frans aan een middelbare school. Ik verdiende toen meer en had meer zekerheid, maar ik ging elke dag met lood in de schoenen en een klomp in mijn maag naar school.
Hoe kort de periode ook was dat ik als docent aan de middelbare school heb doorgebracht, het was genoeg om mij slapeloze nachten te bezorgen en mij op het randje van overspannenheid te brengen. Hoe vervelend de consequenties ook waren, ik besloot mijn kortstondige lerarencarrière eraan te geven en de middelbare school qua werkgebied tot no-goarea te verklaren.
Soms, als er iets niet helemaal gaat zoals ik wil in mijn huidige activiteiten, zeg ik tegen mezelf: ‘Of wil je soms terug naar Room 101?’ (de beruchte martelkamer in de dystopische roman 1984 van George Orwell) Daarmee refereer ik, schertsend en met veel gevoel voor overstatement, aan de middelbare school.
Natuurlijk is die vergelijking zwaar overdreven (maar ik maak hem in scherzendo, dat moge duidelijk zijn), maar één ding staat voor mij vast: het docentschap aan een middelbare school is een gepasseerd station.
