Vandaag (5 augustus 2021) is het precies 59 jaar geleden dat Marilyn Monroe overleed. Ze werd levenloos in haar huis in Hollywood gevonden, met een doosje slaappillen op haar nachtkastje. Doodsoorzaak eenvoudig vast te stellen, zo op het eerste gezicht: overdosis slaappillen, zelfmoord. Zaak gesloten. Zou je zeggen. Maar zo simpel lag het niet (we weten toch dat het leven altijd veel complexer is dan je in eerste instantie zou denken?).
Was het wel zelfmoord? Of was het een miscommunicatie tussen de psychiater en de internist die haar op dat moment bijstonden, zoals wij in een NOS-bericht kunnen lezen? Haar zielenknijper schreef haar lichtere pillen voor, juist om haar van de zwaardere af te krijgen, terwijl haar internist doorging met het voorschrijven van die zwaardere barbituraten. Haar overlijden zou in die versie het ongelukkige gevolg zijn van een verkeerde combinatie van pillen.
Maar er doet nog een sappiger versie over haar dood de ronde: de ‘Atoomblondine‘ zou vermoord zijn – en dat door niemand minder dan de broer van J.F. Kennedy, Robert Kennedy. Die wilde ten koste van alles (zo gaat het verhaal) willen voorkomen dat Marilyn Monroe de vuile was buiten zou hangen over de familie Kennedy. Ze had namelijk een affaire gehad met beide broers en via pillow talk had ze behoorlijk wat gevoelige informatie over de machtigste man van Amerika vergaard. Zo iemand moest uiteraard niet uit de school gaan klappen.
Ik heb Marilyn altijd een zeer intrigerende actrice gevonden; niet per se heel goed, maar wel zo boeiend dat ik bijna alle films heb gezien waarin ze een (hoofd)rol speelt.
Ik heb verscheidene gedichten over The Bombshell geschreven. ‘Some like it hot’ is daar een van:
Some like it hot
Het perron haar niemandsland
tussen veroverd gebieden
nog in te lijven.
Zij balanceerde
op het koord van instinct;
aan welke kant zij ook viel
een muil zou haar opvangen.
Zij danste langs de loc;
schoonheid en beest
schurkten langs elkaar.
Onze stoom werd afgeblazen.
Mannenzuchten
in haar bollende zeilen
dreven haar van ons
naar haar bestemming.
Zij was gezien.
Langzaam schoof het doek
voor haar gezicht.
© André Degen
