Ik word kalm
van het stilleven
van een lijk op zijn
eennalaatste rustplaats.
Gestolde levenslopen
daal ik af.
Mij wordt gelukkig
niet gevraagd
waaraan ik denk
als ik voor me uit staar.
Mij blijft het raadsel boeien
waarom de mens altijd
van zich af
meent te schieten.
Bij het dichtklikken
van de handboeien
weet ik:
Het Beest
wordt nooit vastgelegd.
© André Degen
