Vandaag (13 juni 2016) is the day after. Een dag van tot rust komen, van van bezinning, bezinking. Deze maandag ben ik namelijk teruggekomen van Pinkpop.
Ik ging er voornamelijk heen vanwege het optreden van Paul McCartney (‘Sir Paul’) die het driedaagse festival zou afsluiten, The Red Hot Chili Peppers en Rammstein. De rest zou prettige bijvangst zijn.
Nou was, tussen twee haakjes, die bijvangst bepaald indrukwekkend. Zo was het optreden van ‘onze’ Douwe Bob voor mij een bepaald aangename verrassing. Uiteraard kende ik hem als onze vertegenwoordiger bij het Songfestival, maar nu zag ik hem voor het eerst als volwaardig popartiest.
Met vrijmoedige nonchalance, een stonede blik in de ogen bewoog hij zich over het podium, zong moeiteloos en warm en durfde het aan om alleen met een akoestische gitaar tegenover een vol hoofdveld te gaan staan. Dan heb je wel lef als 23-jarige.
Ik vond Pinkpop 2016 in één woord fantastisch, alleen had levende legende en een van mijn muzikale helden Paul McCartney, die het festival afsloot, serieuze stemproblemen – en dat al kort na het begin van zijn concert. En dat is pijnlijk; je wilt een idool niet horen en zien worstelen. Zo gemakkelijk als Douwe Bob zong, zo moeizaam ging het bij McCartney. Goed, de heren schelen een halve eeuw, maar toch.
Robert van Gijssel slaat de spijker op de kop:
‘Pinkpop, een historische afsluiter van het oudste popfestival van Nederland, maakt de hoofdpersoon van de avond zich minder nerveus over een goede afloop dan het publiek met roze hoed. Die stem, zie je iedereen denken bij na openingsnummers als A Hard Day’s Night en Can’t Buy Me Love, gaat die het redden?
Macca zingt moeizaam, het is nu eenmaal zo, al had je gewild dat het anders was. Er zit weinig lucht achter zijn woorden en hij is ook wat schor. Dat maskeert hij door enerzijds wat gas terug te nemen en dat komt de overtuigingskracht van prachtige Beatlesliedjes als I’ve Got A Feeling niet ten goede. En McCartney overschreeuwt zichzelf soms wat, om over die kikker in zijn keel heen te komen.’
Dezelfde Robert van Gijssel, poprecensent van De Volkskrant vat het goed samen: ‘McCartney op Pinkpop was niet perfect, maar wel onvergetelijk en ontroerend.
Het kan trouwens altijd erger: Lionel Ritchie had helemaal geen stem meer. Om mij heen was het feest, dus wie ben ik om dan te gaan partypoopen. maar Lionel riep zo regelmatig de hulp van het publiek in dat het haast gênant werd.
Nee, dan ‘onze jongens’, Douwe Bob en Henny Vrienten en Ernst Jansz van Doe Maar; die zongen moeiteloos en zuiver het hoofdveld (‘Mainstage’) plat!
Toch nog een soort troost dat de Nederlanders het zo goed deden op Pinkpop, nu we er niet bij zijn op de EK…
