De gypaetus barbatus, oftewel de lammergier © Joris Everaert Vandaag (14 augustus 2014) meld ik mij weer officieel terug op mijn digitale domein (en trouwens ook op de plek waar ik mijn niet-digitale domein heb laten registreren. Het is altijd handiger pas achteraf te zeggen dat je afwezig bent geweest…
Vandaag (10 juli 2014) zijn wij Nederlanders collectief aan het bijkomen van De Grote Kater. Wéér geen wereldkampioen; wat zeg ik: niet eens door naar de finale. Zullen wij ooit, zoals Brazilië of Duitsland, die felbegeerde ster op ons voetbalshirt mogen dragen? Ik betwijfel het. In 1974 waren we er…
Toen wij met eendrachtige klauwen aarde de beek dwongen bij ons stil te staan dachten wij de loop der dingen in de hand te hebben. Er kwam een man met wenkbrauwen als stekelheggen stroomopwaarts. Hij sloeg een wond in onze dam trommelde wegwezen in onze oren. Zo leerden wij volwassenheid…
Die hele partij had ik al buitencategorie geslagen. Vanuit de hoogte had Jacco Elting mijn slagen bijgestuurd. ‘Door de knieën, kijk naar de bal, schouder naar het net, verplaats je gewicht steeds naar voren.’ En toen: ’t beslissend punt. De wereld trok samen om de parallellen en meridianen van mijn…
Man, man, het was me het weekendje wel. Vandaar dat ik er vandaag (8 juli 2014) pas op terugkom; ik zat er nóg van bij te komen. Ga maar na: op vrijdag en zaterdag mocht ik optreden met De Vloeibare Woordenwinkel op het FestiValderAA in het prachtige Drentse plaatsje Schipborg.…
In de taveerne verwacht ik slingerlampen als windkracht tien opsteekt onder bonken skuumkoppe op de lippen, uitgebeten taal zegt me dat ze hier brandewijn drinken gestookt van zeewier en mosseldrab bij vuren van wrakhout en volle maan uitrollen over de zoete zilte van aan wal getrokken zeemeerminnen slapen op kussen…
Toen ik nog samenviel met de schaduw van mijn grote broer mocht ik altijd mee op expeditie omdat ik zo goed dood vallen kon. Onze hoofden nog braak voor onlandige groeisels vocht onze jeugd zich los van vele oude vijanden. Dood was nog niet eng maar een zinderende verte die…
Toen mijn liefde zich gebogen had naar de muur waartegen zij zich blind ging beuken is zij niet verhard niet vereelt nee; zij liep uit in soepele klimop, verticaal stroomgebied van de hoop die de muur besprong van haar slaapkamer, bladeren om haar slapen legde een kroon om haar vensters…
Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overlopen uit niemandsland. En verdomd: Met zijn kenmerkende loopje…
Vandaag (3 juli 2014) ‘meld ik mij weer terug’. Ik ben even uit de lucht geweest in verband met overzetten van mijn website op een andere server, toepassen van een nieuw cms en, eh, dinges. Dit is dus even een kort berichtje om mijn trouwe lezertjes te laten weten dat…
