FEMEN nu in Mexico. Gelukkig voor de dames zijn de temperaturen daar iets prettiger voor een oben ohne-protest. Vandaag (19 januari 2014), een gure, grauwe anonieme januaridag, zijn we even toe aan iets luchtigs, iets zonnigs, iets warms. Nou, dan ben je bij FEMEN altijd aan het goede…
Tsja, we geloven je, Malcolm. Reve lustte 'm ook wel. Vandaag (14 januari 2014) staat er in het culturele V-katern van De Volkskrant een interessant artikel van Wilma de Rek over de relatie…
Het Stedelijk Gymnasium in Leeuwarden Vandaag (12 januari 2014) is het even tijd voor onvervalste weemoed. Het is namelijk the day after of, om in stijl te blijven: dies post eventum. Ik was gisteren namelijk naar een reünie van het Stedelijk Gymnasium in Leeuwarden, waar ik in de periode 1976…
Het opus magnum van de filosoof die met de hamer filosofeerde. Vandaag (28 december 2013) is het katern Boeken van De Volkskrant iets anders van opzet dan doorgaans. Dit keer geen recensies van pas verschenen romans, dichtbundels en geschiedkundige boeken; in deze editie worden Volkskrant-medewerkers aan het woord gelaten over…
In de Aktie Maxi graai ik rond in het massagraf voor verongelukte auteurs. Daar heb ik- hoe bestaat het De Gebroeders Karamazow bij de kladden. ‘De spanning van een misdaadroman de wereldbeschouwelijke taal van een filosofische roman en de psychoanalyse van een psychologische roman maken De Gebroeders Karamazow…
In mijn tijd kon ik goed jong zijn maar de laatste jaren gaat dat steeds minder. Raar: je zou zeggen zoiets verleer je niet zoals zwemmen of fietsen maar het lukt me niet meer. En dan te bedenken: Vroeger kon ik jong zijn zonder erbij na te denken.
Die hele partij had ik al buitencategorie geslagen. Vanuit de hoogte had Jacco Elting mijn slagen bijgestuurd. ‘Door de knie�n, kijk naar de bal, schouder naar het net, verplaats je gewicht steeds naar voren.’ En toen: ’t beslissend punt. De wereld trok samen om de parallellen en…
Een ademtocht zo diep dat druppen moesten volgen blies zich uit in een vogelzwerm in de knikkende kruinen. En het bos werd een schip met duizenden masten dat zacht de wereld uitdreef. Wij waren tot de zeebodem verzonken aardmannetjes. Het licht raakte verstrooid. De reuzen van het woud spraken…
De wijn, je trouwste vriendin, had je tuitmond paars geverfd als voor een slotfeest (je trouwste vriendin, ja: niet onze naam maar die van bordeaux zou op je lippen liggen als jouw lucht op de bodem van de duikersklok opgebruikt was). Wij vielen binnen vonden jou aan de keukentafel…
Waar de duivelsstok in het water roert, waar de donderpad schuins uit de modder loert; Waar knistelkruid groeit, gamander, wiepeldoorn, waar oempig de roep klinkt van de dompelhoorn; Waar de loop over sluikpaden ploddig gaat, waar de tijdsstroom hangen blijft achter het verlaat Daar ligt het onland…
