Afgelopen vrijdag (3 oktober 2025) keerde ik voor even terug naar mijn roots: Leek, de plaats waar ik in 1963 geboren ben. Ik ging daarnaartoe, om er research te doen voor de roman die ik over Leek geschreven heb.
De ogenschijnlijk simplistische titel van die roman luidt overigens Leek en dat lijkt wat al te eenvoudig voor de titel van een boek, maar het is tegelijk een ultrakorte manier om te zeggen dat in dat dorp op de grens van Groningen en Drenthe niet alles was wat het leek.
En de titel kan tevens gelezen worden als het zelfstandig naamwoord ‘leek’, dus ‘een persoon zonder vakkennis op een bepaald gebied’; de hoofdpersoon van mijn persoon voelt zich namelijk iemand die veel te weinig kennis heeft van het leven. Ja, dames en heren, we kunnen hier dus gerust spreken van een ‘gelaagde titel’!
Verder wilde ik in Leek een oude buurvrouw bezoeken. En ik had ook nog een uitnodiging gekregen voor een expositie die vandaag geopend zou worden in de bibliotheek aan de Waezenburglaan, de straat waar ik geboren ben. Met mijn bezoek sloeg ik dus drie vliegen in één klap.
Ik schreef zojuist wel plechtig dat ik naar Leek ging ‘om research te gaan doen voor mijn roman’, maar in de praktijk kwam het neer op nogal doelloos rondlopen, vrijwel niets herkennen en me tamelijk verloren voelen. Er was zelfs een moment dat ik me afvroeg: wat doe ik hier in godsnaam?
Maar goed, wandelen is altijd goed voor een mens en ik zou die dag drieënhalf uur (stevig door) wandelen. Dus helemaal verloren was deze dag ook weer niet.
Ik kwam tijdens mijn lange wandeling (van in totaal bijna 22 kilometer) op een gegeven moment uit bij de straat waar de ex-buurvrouw van mijn ouders woonde (of had gewoond). Maar ik wist niet op welk nummer ze woonde en enkele vrouwen die daar vlakbij op een oprit stonden, konden mij ook niet verder helpen, zodat ik maar weer onverrichter zake terugkeerde naar het centrum van Leek.
Ik had nog enkele vragen over het Leek van de jaren zestig die ik aan haar had willen stellen, maar wellicht zou ik daar nu nooit meer antwoord op krijgen.
Nee, het netto uitlekgewicht van dit dagje uit naar mijn geboorteplaats was nou niet bepaald hoog. En toen ik die avond, terug in mijn woonplaats, naar een concert ging van de death metal-groep God Dethroned bekroop mij weer het gevoel: wat doe ik hier in godsnaam?
Het was me duidelijk: het werd tijd om deze dag af te sluiten. Het was hopen op een inspirerender day after.
