Het ontkurkmoment uitstellen,
de wijzers over het hoogste punt duwen.
Tot dat ogenblik is de dag:
besluipen van de roodhals
roerloos in verraderlijke sluimer.
Dan gaat hij ademen.
Wijn kom tot mij,
mijn rode loper
ligt voor jou uitgerold,
mijn huig baldakijn
overhuift dit juichmoment.
De gestage stroom
sleep de scherpe kantjes af
van de spijt
dat het leven
nooit echt op gang kwam.
Op het bed sloeg
het lichaam te pletter,
de volgende morgen
botten, vlees, spieren
in een monsterverbond.
Het aftellen begint weer.
© André Degen
