De aanleiding voor deze weblogbijdrage is beslist niet leuk: vandaag (19 juli 2025) om 13.45 u. plaatselijke tijd (in Vietnam is het vijf uur later dan bij ons) is er een zeilboot met 53 toeristen omgeslagen in Ha Long Bay, de populairste toeristenbestemming van Vietnam (sinds 1994 staat het zelfs op de UNESCO-Werelderfgoedlijst). Dit ongeluk heeft ’ten minste 34 doden’ geëist, zo melden diverse bronnen.
Ik bezocht Ha Long Bay (dat in het Vietnamees trouwens ‘Baai van de dalende draak’ betekent) in 1995. Het Vietnamese regime – een communistische dictatuur, zij het minder hard dan die in China en Noord-Korea – had begin jaren negentig het land opengegooid voor buitenlandse toeristen; een en ander in het kader van de doi moi, die toen gaande was. Het doel van die perestrojka op zijn Vietnamees was om de Vietnamese economie van een gecentraliseerde planeconomie om te vormen naar een socialistisch georiënteerde markteconomie.
Na lang gesloten geweest te zijn voor het buitenland, konden toeristen het land ineens vrij bezoeken. Ik deed dat in de zomer van 1995. Ik trok toen van Zuid (Saigon, pardon, hier spreekt de nazaat van een verfoeilijke koloniaal, ik bedoel natuurlijk Ho Chi Minh City) naar Noord (Hanoi).
Het was zomer en dat betekende dat het regentijd was in Noord-Vietnam. Ha Long Bay bezocht ik daarom in de stromende regen. Toen ik in een minibus uit mijn hotel werd opgehaald, samen met een tiental medetoeristen die dezelfde boottocht als ik zouden maken door een van de zeven nieuwe wereldwonderen, was er buiten de raampjes van ons busje steeds hetzelfde beeld: verzopen sawa’s, overspoelde wegen en bergen die lagen weggedoken achter dichte regensluiers.
In mijn vakantiedagboek van indertijd schreef ik op het moment dat de al grijze lucht (wij voeren toen in een sampan langs de grillige rotsformaties) nog meer ging betrekken: ‘De lucht werd zo mogelijk nog donkerder en de Schijtlaars die, samen met vele andere persoonlijkheden een onderdak heeft gevonden in de behuizing André Degen, zei bibberend: ‘O jee, als er zo meteen maar geen storm opsteekt, want dan kan de boot wel eens omslaan.’
Met de kennis van nu zeg ik tegen die André van dertig jaar geleden: ach, zo’n schijtlaars was je nou ook weer niet, want dat omslaan van die boot bij het plotseling omslaan van het weer is in Ha Long Bay dus zeker niet irreëel.
