Misofoon? Dan niet naar de camping!

Misofone
Deze misofone zit er zo te zien aardig doorheen.

Vandaag (28 juli 2016) schrijft vervangingscolumniste Emma Curvers (bekend van haar debuutroman Iedereen kan schilderen waar haar vader niet zo blij mee was) in De Volkskrant een stukje over misofonie, de ‘aandoening waarbij specifieke geluiden heftige gevoelens van woede, haat of walging oproepen’ (met dank aan Wikipedia).

Een misofoon krijgt (op zijn minst) de kriebels als iemand smakt bij het eten, hoorbaar door zijn mond ademt of te hard niest. Dat deze aandoening de lijder behoorlijk wat last kan berokkenen blijkt wel uit dit verhaal van ene Jolanda van Veen uit Oldenzaal.

Zelfs het geschuifel van benen in een wachtkamer, het geklier met pennen of het geslof van haar vader kan haar tot dolzinnigheid drijven. ‘Het voelt alsof er een pijl door je hart gaat’, zoals ze het zelf wat pathetisch omschrijft.

(Zo beschouwd is de held van het prachtboek De Avonden van Gerard Reve ook een misofoon, want als zijn vader snuivend ademhaalt denkt Frits geëergerd: waarom voor blaasbalg spelen? Doch dit terzijde.)

Een lijder aan deze aandoening moet zeker niet naar een camping gaan, want wat daar ten beste wordt gegeven aan geluiden: hondengeblaf, babygehuil, geblèr en in het toiletgebouw is het vanaf ’s morgens vroeg een geboer, gerochel en geruft van jewelste. En ’s nachts heb je het gesnurk van omwonenenden. De hel op aarde voor een misofoon dus.

Zelf ben ik geen misofoon, al ben ik lang niet altijd blij met bovengenoemde kampeergeluiden. Maar ze horen er nu eenmaal bij, zoals muggen, lauwe douches en stinkende wc’s.

Zou het trouwens helpen, als je midden in de nacht je tent uit kruipt en naar de buren roept waar de baby al eventjes ligt te huilen: ‘Kan het nu stil zijn? Ik ben namelijk misofoon’?

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *