© Foto: Lieuwe van Welie
De aanhouder wint: gistermiddag (22 september 2025) zette ik mijn queeste voort om de grijze wouw te vinden, voordat die onze contreien weer zou verlaten en… dat is gelukt!
Ik had afgesproken met mijn vogelvriend L. op een plek waar De Onlanden in tweeën wordt gedeeld door een drukke weg. Toen ik aankwam had L. zich al geposteerd op de plaats vanwaar de grijze wouw de afgelopen dagen al ettelijke keren was waargenomen.
L. en ik waren net wat aan het bijpraten en een bruine kiekendief ♀ aan het bekijke(re)n, toen L. ons gesprek onderbrak: ‘Hé, André, daar is-ie!’ En verdomd: van rechts kwam de Elanus caeruleus aanzeilen!
Met mijn verrekijker kon ik hem even in de vlucht bekijken, maar de prachtig getekende, sierlijke roofvogel ging al snel in een dode boom zitten. En daar kwam hij in ieder geval de eerste anderhalf uur niet meer uit. Zolang heb ik hem namelijk bekeken, totdat ik, geheel verkleumd, de fietstocht terug naar huis aanvaardde. Als die tijd zat de grijze wouw zich op zijn (of haar) gemak te poetsen.
In het zonlicht kwam zijn witte kop schitterend uit en ik kon eenvoudigweg geen genoeg krijgen van het bekijken van de sierlijke vogel. Maar, zoals gezegd, mijn lichaam begon na anderhalf uur te protesteren; stilstaan in de straffe, koude wind begon zijn tol te eisen.
Ik was intens tevreden dat ik de grijze wouw ‘in de rebound’ toch nog gezien had; vorige week had ik hem immers gemist. En afgelopen zaterdag had ik ruim twee uur lang vergeefs gezocht naar de Elanus caeruleus. Nu had ik hem dan uitgebreid kunnen bekijken; des te fijner, omdat de kans dat we hem nu nog te zien krijgen in onze contreien behoorlijk klein lijkt…
