Een godin
liet de witte stola
glijden van haar
hemelse schouders
en stond daar toen
in volle présence
in de doorluchtige koepeltent
waar een koord voor haar
de grens was tussen
twee oneindigheden.
Wij keken op
en de adem
gleed ons terug
in de keel.
Haar machtigstille voortschrijden.
Even legde elk ding
op de wereldwijde zonneweide
zich bij zijn schaduw neer.
© André Degen
