Vandaag (2 februari 2022) vieren wij het twintigjarig huwelijksjubileum van Willem-Alexander Claus George Ferdinand, koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, jonkheer van Amsberg en Hare Majesteit, koningin Máxima , prinses der Nederlanden, prinses van Oranje-Nassau (het valt trouwens nog niet mee om Máxima’s officiële titel te vinden, want volgens de Libelle luidt die aldus: ‘Hare Koninklijke Hoogheid Máxima, Prinses der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, Mevrouw van Amsberg’.
Ik ben een door Máxima tot monarchist gemaakte en zodoende heb ik al diverse (proza)gedichten aan haar gewijd. Ook het onderstaande gedicht heb ik (enige tijd geleden alweer) geschreven voor onze koningin:
Het heimwee van de koningin
Wanneer de koningin
aan zichzelf gaat denken
als ‘al zoveel winters oud’
Zal ze dan de zoele avonden
missen uit haar jeugd
toen men
gewoon op straat
elegant loom
de rumba uitzwierde?
Dan beseft ze dat men in haar
tweedehands vaderland
die kille klomp klei
alleen op Koningsdag
host op straat
en dan nog slechts
een houterige klompendans.
Denkt ze dan terug
aan de lichtjespolonaise
die zich vlocht
door de chorisia’s
in haar geboorteland?
In de maanden
waarin het licht
een winterslaap houdt
kijkt de koningin op tegen
doorhangende luchten.
Dan ijlen haar gedachten weg
als een luchtballon
in hogere luchtlagen.
Wie zal voor haar ooit nog
de balg van de bandoneon
teder trekken uit elkaar
zodat de teerste noten
zachtjes het binnenste beroeren
van haar oorschelpen?
Wie beheerst in dit kikkerland
de edele kunst van
volcada en colgada?
Wie danst hier de tango
niet alleen met zijn lichaam?
En de koningin denkt terug
aan haar verboden dans met
de hertog van Huéscar.
Ze danste zomaar
uit het protocol.
Haar lichaam zei:
‘Dit ben ik, dit wil ik,
zo zal ik nooit dansen
met mijn man.’
© André Degen
