Lege handen

Waar de jongens van mijn leeftijd
doortastten, hun handen vol hadden aan
het omhoogschuiven van bloesjes
het ontmantelen van bh’s
kwam ik vaak niet verder dan
mijmeringen daarover.

Die leeftijdgenoten stellen vast
met een spijt die niet echt schrijnt:
‘Onze jeugd is voorbij’
maar in het kielzog de zegevier
in de nederlaag:
‘Maar we hebben er
een mooi stuk van meegepakt.’

Ze houden mij buiten die samenzwering
van elkaar grijnzend toe proosten.
In lichamelijkheid voelen zij zich
als een vis in het water.

Ik kijk naar mijn handpalmen:
Ook ik legde ooit mijn levenslijnen
als parallellen en meridianen
om globes die mijn wereld vormden
en voelde mij het leven toestromen
uit alle windstreken.

© André Degen