Gisteren (17 april 2022) stond ik met mijn verkeerde been uit bed (je kunt trouwens écht met je verkeerde been (te weten, het rechter) uit bed stappen; het staat in de Flair en dan is het WAAR).
Dat gebeurt mij hoogst zelden (of eigenlijk nooit), maar deze ochtend was het raak: al bij het opstaan was ik uit mijn humeur: ik vond mijzelf te zwaar en voelde daarbij mijn rechter kuitspier onaangenaam trekken. En dat terwijl ik gisteren maar kort had hardgelopen – ook al vanwege die opspelende musculus gastrocnemius (de tweekoppige kuitspier aan de achterkant van het onderbeen).
Al met al geen vreselijke tegenslag, dat weet ik ook wel, maar het was genoeg om ervoor te zorgen dat ik niet echt lekker in de dag kwam.
Vanaf begin januari was het al hommeles met mijn rechterkuit: mijn hardloop- en wandelsessies in Duitsland hadden tot surmenage van de musculus gastrocnemius geleid, oftewel: mijn rechter kuitspier was overbelast.
Ik ging daarom op de fiets naar De Onlanden, een natuurgebied dichtbij de stad Groningen, om de donderwolken boven (en in) mijn hoofd te laten oplossen in de uitbundig schijnende zon en om het vogelgezang mijn tandengeknars te laten overstemmen.
De Onlanden liggen ingeklemd tussen de oprukkende bebouwing van Groningen-Zuid en Eelderwolde aan de ene kant, de A7 (die je op de achtergrond hoort razen) aan de andere kant en de weg die tussen Peizermaden en Peize loopt.
Tsja, dat is de natuur anno 2022 in Nederland: een groengebied dat aan alle kanten onder druk staat en ingesloten is, waar druk gerecreëerd wordt en waarbinnen helaas ‘lawaaiaantasting’ plaatsvindt.
Als natuurliefhebber en vogelaar moet je dus heel wat herrie wegdenken en je proberen te concentreren op de rustpunten die er ook wel zijn in het gebied, om toch nog te kunnen genieten. Gelukkig lukte me dat die middag heel aardig. En dat ondanks mijn humeur dat dus bepaald niet optimaal was.
Ik had me niks van deze vogelsessie voorgesteld, maar toen ik drie zwanen zoevend hoorde overvliegen, kreeg ik ineens het idee dat het deze middag ‘vogeltechnisch’ toch nog wel wat kon worden. En dat was ook zo.
Even kort als intens hoogtepunt van dit ornithologische uitstapje was het enkele malen horen, in het riet vlakbij het fietspad, van een roerdomp. Het was al een mooi poosje geleden dat ik zijn bekende ‘hoempende’ geluid gehoord had. Ik kreeg de botaurus stellaris niet te zien, maar je kunt niet alles hebben, nietwaar?
Drie koppels geoorde futen, de snorrende zang van de sprinkhaanzanger en een overvliegende rode wouw vormden verder de ‘oogst’ van dit middagje vogelen. Ik was dik tevreden. En je humeur? Ach, dat was inmiddels redelijk opgeklaard…
