Volgens de Ikanura, een volk van het gelijknamige vulkanische eiland, was de aarde in den beginne een soort reusachtige paraguya. De liefde die zij in zich draagt voor alles wat op haar leeft, zo wil de legende, deed haar uitdijen, totdat zij niet verder kon groeien zonder uit elkaar te spatten. En zo heeft zij uiteindelijk haar huidige bolle vorm bereikt.
De Ikanura geloven dat de lava die diep in Moeder Aarde gloeit de liefde is die zij het liefst over alle schepselen die op haar leven wil laten uitstromen.
Zij kan die liefde echter maar mondjesmaat naar buiten brengen. Zo worden op het eiland vulkaanuitbarstingen verklaard. Zou zij haar liefde namelijk in één keer uiten, dan zou zij uit elkaar barsten en alles wat op haar leeft in één klap vernietigen.
Soms is er een ongekend heftige eruptie en is het angstig wachten totdat de vulkaan weer tot bedaren komt. Is het zover, dan beklimt een sjamaan – bemiddelaar tussen Moeder Aarde en haar volk – de kegel, helemaal tot aan de top.
Om haar liefde te beantwoorden, springt de sjamaan dan in de gloeiende lava, waar hij wordt verteerd in zijn vereniging met Moeder Aarde. En zo wordt volgens de Ikanura al eeuwenlang het evenwicht bewaard tussen Moeder Aarde en de mensen die op haar leven.
