Nog even over gisteren (15 februari 2017). Toen stond er in De Volkskrant in het katern Brieven een Brief van de dag van ene Karin Bruines.
Die brief gaat over het taaie gevecht van de oudere sollicitant om een baan te vinden. Zelf kende ik ook eens mijn moment of fame met een Brief van de Dag in De Volkskrant over hetzelfde onderwerp, doch dit geheel terzijde.
De 47-jarige Karin Bruines kreeg op haar sollicitatiemails ook vaak te horen ‘Past niet in het profiel’.
Ik herken dat wel; ik kreeg op een gegeven moment zelf zo vaak deze gigantische dooddoener in mijn Inbox dat ik eens, in een dolle bui, een mail heb teruggestuurd aan een of ander non-descript bedrijf dat ik zo langzamerhand het gevoel kreeg dat ik behoorlijk uniek was, aangezien ik werkelijk in geen enkel profiel paste.
Zoiets is natuurlijk alleen voor je eigen genoegdoening, want je lost er niks mee op en je krijgt er zeker geen baan door (al hoop je dat idioot genoeg stiekem ook nog een beetje).
Na een aantal sparsessies met een loopbaanbegeleidster nam ik het kloeke besluit gewoon maar te stoppen met solliciteren, aangezien ik dat wel tot sint juttemis had kunnen blijven doen, zonder ook maar enig resultaat.
Ik ben gaan netwerken, heb enkele interessante deeltijdfuncties als docent Frans gekregen en verder ben ik gaan ‘hosselen’ (je kostje bij elkaar scharrelen): dat betekent concreet dat ik mijn geld ook probeer te verdienen (of dat lukt is een tweede) met allerlei, uiteenlopende klussen.
Een onzeker bestaan? Zeker, maar ach, het bestaan was toch al onzeker. Daarom: moedig voorwaarts! Dan maar als hosselaar!
