Ik was de afgelopen week in Luxemburg, een ‘jeugdliefde’ van mij: ik kom er al bijna een halve eeuw (!) om er herfstvakantie te houden.
Net als alle vorige jaren, streek ik ook dit keer neer bij de Luxemburgs-Duitse grens; met mijn ouders was dat altijd aan de Luxemburgse kant geweest, in Rosport; nu nam ik mijn intrek in een hotel in Ralingen, aan de Duitse kant van de grens, pal tegenover Rosport.
De eerste avond (27 oktober 2024) van mijn verblijf daar liep ik met mijn vrouw over de grensbrug. Het was pikkedonker en allerlei gesternten vormden een ‘Verbind-de-punten-kleurplaat’ tegen het zwart van de hemel. We herkenden daarin Cassiopeia en de Grote en de Kleine Beer. Daartussendoor: het geknipper en geronk van vliegtuigen en het geluidloos overtrekken, als een door het zenit bewegende ster, van een satelliet.
En toen verscheen er iets aan het zwerk dat wij niet thuis konden brengen: het leek nog het meest op een verlichte trein die schuin omhoog reed. Alleen was dat onmogelijk, omdat ik van vorige vakanties wist dat de heuvels achter Ralingen niet zo hoog waren dat op die hoogte een trein kon rijden. Maar wat dan? Een vliegtuig? Een vliegmachien kende ik alleen als een ronkend knipperlicht dat zich langzaam door de nacht bewoog. Een satelliet? Die kende ik slechts in de verschijningsvorm zoals hierboven beschreven, dus als een geluidloos door de hemel bewegende ster.
O jee, dan toch… aliens? Een gedachte die héél even bij ons opkwam. Maar nee, die optie verwierpen we even snel als zij zich had aangediend. Drones dan? Ik had al verscheidene malen een drone in de hoogte zien gaan, maar die leken in de verste verte niet op de lichtketen die wij door het luchtruim zagen schuiven.
De ‘spookluchttrein’ trok voorbij en we lieten het vraagstuk voor even rusten. Een laag-bij-de-grondser vraagstuk hield ons daarna bezig: waar zouden we die avond gaan dineren?
Toch liet de kwestie ons ook de volgende dag niet los: wat kon dat mysterieuze lichtsnoer in de lucht in godsnaam geweest zijn? Er waren maar een paar mogelijkheden, die ik hierboven al heb opgesomd en waarvan de een na de andere afviel.
Die 28e oktober liepen we bij daglicht over de grensbrug en wat ik eigenlijk al wist werd toen bevestigd: er waren geen heuvels op de hoogte waar wij de raadselachtige ‘luchttrein’ de avond ervoor hadden gezien. Bleven dus als opties over: satellieten, drones of toch ruimteschepen van buitenaardsen.
Zoals ik hierboven al zei, was de ene optie nog onwaarschijnlijker dan de andere. Maar goed, wat waren die licht stijgende rij lichten dan wél? We bleven zitten met die vraag.
Totdat we vrienden in Luxemburg vertelden over het fenomeen dat we de twee avonden daarvoor gezien hadden. Zij kwamen toen onmiddellijk met deze website aanzetten en ja, toen was het duidelijk: wij waren getuige geweest van het voorbij trekken van een sleep Starlink-satellieten van Elon Musk, die al eerder bezig was geweest met een project in het heelal.
‘Starlink’, lees ik, ‘is een heel groot satellietsysteem dat zelfs de meest afgelegen gebieden op aarde gaat voorzien van een snelle internetverbinding.’ Allemaal heel edelmoedig van die Mister Musk, maar op de een of andere manier heeft het iets unheimisch dat deze narcist die lijdt aan grootheidswaanzin een ring van satellieten om de aarde legt, waarmee hij macht heeft over het mondiale internetverkeer.
