Vandaag (18 mei 2014) heb ik de debuutroman In Pl�schgewittern van de vorig jaar augustus overleden Duitse schrijver Wolfgang Herrndorf uitgelezen. In Pl�schgewittern … een erg lastig te vertalen titel. 'Pl�sch' is in het Duits pluche, maar het betekent ook 'bekrompen'. 'Gewitter' is een onweer, maar ook een ontlading, een uitbarsting. Vandaar mijn poging tot een vertaling in de kop 'Een uitbarsting in bekrompenheid'.
In Pl�schgewittern gaat over een dertigjarige man die aan het begin van het boek op een Autobahnrastst�tte staat met zijn ex-vriendin Erika. (frappant is trouwens dat het boek ook eindigt aan een Autobahn. Misschien dat die voor Herrndorf wel een symbool was voor een vlucht uit de bekrompenheid).
Hun relatie is uit en hij heeft Erika geholpen haar spullen in de auto te laden. Op die Rastst�tte gaan ze uit elkaar. Vanaf dat moment begint voor de hoofdpersoon (die we niet bij naam leren kennen) een odyssee waarin hij veel drinkt, lege gesprekken voert, zich verveelt op feestjes en terugdenkt aan zijn kindertijd.
Niets lijkt de hoofdpersoon te beroeren, hij heeft geen werk, doet ook geen moeite om een baantje te vinden, hij vindt nergens aansluiting, wordt nergens enthousiast van en op enig begrip hoeft hij ook al niet te rekenen. Wat drijft hem voort, hoe houdt hij het in godsnaam uit? waren voor mij vragen die zich steeds meer opdrongen, toen ik het boek las.
Als je de roman samenvat lijkt het nergens over te gaan en richtingloos, maar over elke zin hangt de schaduw van de zelfmoord. Waar gaat dit eindigen? vraag je je als betrokken lezer af. Totdat die vraag zich concretiseert tot de overtuiging: dit kan alleen maar slecht eindigen. We krijgen op bladzijde 126 al een voorproefje:
'Ich w�re jetzt gern ein bisschen sentimental, aber ich bin es nicht. Ich bin vollkommen ruhig. Ich bin volkommen leer, und dann fange ich auf einmal an zu weinen.'
Ik ben geen afgestudeerd psycholoog en ik kan (gelukkig) het gevoelsleven van een zelfmoordenaar niet helemaal navoelen, maar de opeenvolging van emoties zoals Herrndorf in het citaat hierboven beschrijft lijkt mij van een zelfmoordenaar in spe te zijn. En inderdaad: het boek loop slecht af.
Als je trouwens naar het blog van Herrndorf gaat, krijg je deze mededeling:
Schluss
Wolfgang Herrndorf hat sich am Montag, den 26. August 2013 gegen 23.15 Uhr am Ufer des Hohenzollernkanals erschossen.
Eh, dat is toch even slikken.
