Onze sensatiezoeker, die alle geaccepteerde en beproefde genietingen als drugs, alcohol en prostitutie al doorstaan had, zocht naar de onbekende, huivering-wekkende, uiterste sensatie die hij met niemand zou hoeven delen.
Hij dacht door moord in extase te komen, maar hij belandde voor een tribunaal dat hem ter dood veroordeelde, daarmee een ongewilde saamhorigheid tussen vermoorde en moordenaar scheppend. Men deelde hem mee dat het vonnis voltrokken zou worden door middel van de guillotine.
Vanaf het eerste ogenblik dat hij wist dat hij daarmee ter dood gebracht zou worden voelde de Sensatiezoeker zich hoogst opgewonden, nu een onuitsprekelijke gewaarwording nabij was.
Toen hij naar het schavot werd geleid, aanschouwde hij de valbijl met verbazing-wekkende kalmte. Wel had hij bewondering voor dit wapen dat sneller flitste dan de gedachte.
Langzaam -men was zijn haren al aan het knippen- klaarde zijn gezicht op en hij zei tot de verbijsterde beul: ‘Bedankt u het Noodlot voor mij dat het mij hierheen leidde, want dít is de sensatie die ik mijn leven lang zocht; die onbekende, huiveringwekkende, uiterste sensatie die ik met niemand zal hoeven delen, terwijl de drugs als een smog mijn geest benevelden, mijn lever geïrriteerd raakte door de banale alcohol en mijn lid al gaapte voordat het bevredigd was. Altijd was mijn losbandigheid die van iedereen. Omdat mijn gedachten deze ervaring niet kunnen bederven, zal ik ondeelbaar sterven; mijn laatste wens, beul.’
Pas na zijn dood verscheen de tevreden glimlach op zijn gezicht.
