Ik moest even van de schok bekomen, vandaar dat ik er pas vandaag (17 september 2022) aandacht aan besteed: het afscheid van het tennis op het allerhoogste niveau (in de toekomst zal hij namelijk ongetwijfeld nog wel diverse demonstratiepartijen spelen) dat Roger Federer eergisteren bekendmaakte en dat ik in De Volkskrant tegenkwam (Het kan trouwens verkeren, want in een bericht van 12 juni van dit jaar heette het nog dat Federer nog niet aan afscheid nemen dacht).
Trouwe lezers van dit weblog (hoeveel zullen dat er zijn, vraag ik me wel eens af) weten dat ik een groot bewonderaar ben van Roger Federer. Vandaar dat zijn verklaring mij bepaald niet onberoerd liet. Ik behoor tot degenen die vinden dat Federer de eretitel ‘GOAT’ verdient (Greatest Of All Time). Zoals ik Johan Cruijff de beste voetballer aller tijden vind, zo ben ik van mening dat Roger Federer de titel ‘Allerbeste tennisspeler aller tijden’ verdient.
Zoals ik het zo treffend verwoordde in 2018, nadat Federer The Australian Open had gewonnen: ‘Wat Cruijff deed voor het voetbal, deed Federer voor het tennis: met een lichtvoetigheid over het speelveld dansen die elke andere speler log, lomp en stuntelig doet ogen.
Net als Johan Cruijff dat in zijn beste jaren bij Ajax deed, beoefent Federer zijn sport met schijnbaar achteloos gemak – en dat al jaren op het hoogste niveau.’
Zijn adieu zat er al een tijdje aan te komen, want het bleef al veel te lang angstvallig stil rond de tennisvedette. Wimbledon liet hij dit jaar aan zich voorbijgaan en ook voor The US Open hoorden we niks van de ballentovenaar uit Bazel. Allemaal door een constant opspelende rechterknie. Om het met een wat flauwe woordspeling te zeggen: Federers rechterknie heeft hem op de knieën gekregen.
Federers vaarwelzegging was niet zo daverend als iedereen verwacht had. Het droomscenario wat dat betreft was natuurlijk dat hij nog één keer de Wimbledon-bokaal in de lucht zou tillen (in 2023) en dan bij het dankwoord geëmotioneerd zijn afscheid zou aankondigen. Maar het mocht niet zo zijn.
Na een lange stilte van zijn kant waarin een comeback steeds onwaarschijnlijker werd, kondigde de voormalige nummer een eergisteren dus aan dat hij een punt achter zijn tenniscarrière zette. Het was een beetje ‘met stille trom vertrekken’, zeker geen spetterende finale. Zijn afscheid ging echter niet helemaal onopgemerkt voorbij, want veel tenniscollega’s maar ook vrienden en bekenden reageerden op Federers vertrek uit de tennisarena.
In mijn leven heb ik Federer welgeteld één keer live in actie mogen zien: dat was in 2018, tijdens het ABN AMRO World Tennis Tournament, toen Federer in de – overigens weinig spannende finale tegen Dimitrov – voor de derde keer in Rotterdam de titel pakte en en passant weer nummer een van de wereld werd.
Binnen een uur was de klus geklaard, er zat geen enkele spanning in de wedstrijd en er kwamen geen rally’s in voor zoals tijdens de finale van The Australian Open in 2017 tegen Nadal, een slagenwisseling die Robèrt Misset in het hierboven aangehaalde artikel betitelt als ‘een van de mooiste punten ooit gespeeld’. Maar toch: ik had De Grote Meester van het tenniscourt in levende lijve in actie gezien.
Vier jaar geleden schreef ik in mijn weblogbijdrage ‘De man die tennis tot kunst verhief‘: ‘Volgens vaste tennisverslaggever voor De Volkskrant Robèrt Misset moeten we maar genieten van Federers fenomenale spel ‘zolang het nog kan. En daar heeft de heer Misset een punt: hoe goed Federer momenteel al is, hij tennist in zijn nadagen. Dat weten alle tennisliefhebbers en dat weet hijzelf natuurlijk ook donders goed. En dat verleent zijn huidige prestaties een zweem van weemoed: we kijken naar iets waarvan we nu al weten dat het nooit meer terugkomt.’
En Misset was zo meevoelend om in zijn artikel te schrijven over Federers dankwoord bij het in ontvangst nemen van de bokaal na het winnen van The Australian Open in 2018: ‘Ook voor de tv-kijker was het bijna onmogelijk om geen traan weg te pinken, toen Federer met zijn tranen de grenzeloze liefde voor zijn sport illustreerde.’ Ik geef ruiterlijk toe dat ik een van die traan wegpinkende tv-kijkers was.
Gek genoeg had ik dat niet toen ik Federers voorgelezen verklaring aanhoorde. Misschien komt de ontroering nog als ik bij de volgende Grand Slam (The Australian Open in januari 2023) besef dat mijn grote idool daarbij zal schitteren door afwezigheid en ook tijdens de grote toernooien daarna de wereld nooit meer versteld zal doen staan met zijn fenomenale slagen…
