Vandaag (18 februari 2023) is het zaterdag en dan open ik de dag, zoals eigenlijk alle dagen: door uitgebreid de krant te lezen. Daarbij heb ik de wat rare (autistische, zo u wilt) gewoonte om de krant van achteren naar voren te lezen. Zodoende stuitte ik al meteen op de recensie (wel even naar onderen scrollen) van Série noire, een film uit 1979 van Alain Corneau, met in de hoofdrol Patrick Dewaere.
Ik zag de film voor het eerst toen ik nog student was, ongeveer veertig jaar geleden. Ik zat op de bank in de huiskamer en werd geacht een tentamen te leren dat ik de volgende dag had. Veel zin in leren had ik niet; liever keek ik naar Série noire die op dat moment op de tv vertoond werd.
Eerst keek ik nog met een half oog, maar de film pakte mij zo dat ik de schijn maar niet langer ophield. Ik legde mijn leerboek terzijde en ging verder kijken (of ik dat tentamen dat ik eigenlijk had moeten leren gehaald heb, weet ik na al die jaren niet meer).
Ik weet nog dat ik als jongeman volkomen verpletterd was door Série noire. Dewaere speelde daarin zeer overtuigend de rol van handelsreiziger Franck Poupart, een verre van succesvolle handelsreiziger die een troosteloos bestaan leidt, samen met een vrouw die niet van hem houdt, in een anonieme voorstad van Parijs.
De totaal uitzichtloze, troosteloze sfeer greep me vanaf het allereerste begin wurgend bij de strot en liet me helemaal verdwaasd achter. Dit was geen film noir, maar film noir comme du charbon, inktzwart.
‘A very gloomy movie, exuding dispair and uneasiness, with pathetic characters’, schrijft IMDb terecht, waarbij ik het alleen niet eens ben met de mening dat de film ‘pathetische personages’ zou bevatten.
Ik ben nu bezig om de film opgenomen te krijgen, want ik wil Série noire graag nog eens zien. Ik hoop alleen dat het weerzien na al die jaren geen teleurstelling wordt…
