Iedereen die in een stad woont, kent dat wel: je loopt op de stoep van een drukke straat en dan vang je ineens een flard op van een gesprek dat je tegenliggers aan het voeren zijn. Uit zijn verband gerukt klinkt zo’n stuk conversatie vaak onbegrijpelijk, soms komisch en in een enkel geval volslagen absurd. Iets dergelijks overkwam mij vandaag, tijdens een stadswandeling (nummer 58 inmiddels).
Ik liep vandaag (29 mei 2021) iets buiten de stad in een recreatiegebied tussen bosschages door. Ineens kwam mij een snel fietsende jonge vader tegemoet, met in het kinderzitje een jongetje met krullerig, rood haar, betraand en huilend. Dat kereltje zei snikkend: ‘Maar kan ik mama dan ook geen knuffel geven als ik naar bed ga?’
Door die ene zin ging ik meteen denken: wat is hier gaande? Wat is er met mama aan de hand? En dat ‘ook’ gaf aan dat er al eerder een situatie was geweest dat hij zijn moeder geen knuffel kon geven. Ik weet wel, je moet dit soort dingen nooit overdramatiseren; misschien was mama gewoon een paar dagen weg en bleef ze onverwachts nog een dag extra van huis en was het jochie daardoor van streek.
Maar ja, misschien had ze ook wel corona, moest ze in quarantaine en mocht ze daarom geen lichamelijk contact hebben met haar man en kind. Het kon zijn dat er nog wat ergers aan de hand was. En had die snel trappende vader dat het kereltje net verteld.
Ik was wel benieuwd wat die vader zijn zoontje zou antwoorden. Ik draaide me om en spitste mijn oren om te horen wat papa zou zeggen. En, wat waren zijn – ook voor mij – geruststellende, troostende woorden voor zijn verdrietige kind? ‘Eh….’ Echt, dat was het enige wat uit die man kwam. Toen waren vader en zoon om de bocht verdwenen.
Fijn zo, meneer. Ik houd op zich wel van cliffhangers, maar deze vond ik niet zo fijn.
