Triest nieuws vandaag (24 augustus 2021): Charlie Watts, de drummer van de legendarische band The Rolling Stones, is gestopt met slaan. Tachtig jaar is hij geworden en dat is nog best oud voor een rockster.
Nu is het wel zo dat Watts zich nooit zo te buiten ging aan drank en drugs als zijn bandmaatjes Brian Jones, Keith Richards en Mick Jagger, maar toch, hij heeft zijn portie booze wel gehad.
Ga maar na: Watts liet zich in de jaren negentig in een verslavingskliniek in Londen opnemen voor zijn alcoholprobleem (dat schijnt trouwens typisch een ‘drummersding’ te zijn: Keith Moon van The Who verdronk in een vloedgolf alcohol, John Bonham van Led Zeppelin is er ook aan ten onder gegaan en de slagwerker van The Byrds, Michael Clarke, ging eveneens kopje onder in de drank om niet weer boven te komen).
Ik viel voor The Rolling Stones toen ik negen was, maar ik vond Charlie Watts niet een geweldige drummer. Zo ben ik het ook niet eens met het nieuwsbericht dat verscheen op BBC News waarin Charlie Watts ‘one of the greatest drummers of his generation’ wordt genoemd. En in een in 2019 door het tijdschrift Rolling Stone gepubliceerde ranglijst van honderd beste drummers in de geschiedenis van de popmuziek stond Charlie Watts op de twaalfde plaats. En dat vind ik ook net iets teveel eer.
Maar goed, Watts manier van drummen paste prima binnen de sound van The Rolling Stones en ik luisterde graag naar zijn drumpartijen, al waren die niet zo spectaculair als die van Keith Moon van The Who.
Zijn rol werd trouwens vaak onderschat. Zoals Keith Richards in 1979 zei: ‘Iedereen denkt dat Mick en Keith de Rolling Stones zijn. Als Charlie niet zou doen wat hij op de drums doet, zou dat helemaal niet waar zijn. Je ontdekt dat Charlie Watts de Stones ís.’
Watts drumpartij op Sympathy for the devil van het livealbum vind ik wel een van de fijnste die hij gespeeld heeft. Laten we daar dan nu naar gaan luisteren.
Deze kop uit De Morgen (overigens uit 2010) krijgt na de jobstijding over Charlie Watts wel wat wrangs…
