Ik wil mijn dementerende vader gewezen leraar Frans nog eenmaal meenemen naar Zuid-Frankrijk langs velden vol zonnebloemen. Die noemde hij steevast ‘een leger in slagorde dat wacht op bevelen van de zonnegod.’ Hij vond dat een mooie vergelijking van zichzelf. Ik vind dat nu ook. Voor de…
Voor mijn vader Ik wil mijn dementerende vader gewezen leraar Frans nog eenmaal meenemen naar Zuid-Frankrijk langs velden vol zonnebloemen. Die noemde hij steevast ‘een leger in slagorde dat wacht op bevelen van de zonnegod.’ Hij vond dat een goede vergelijking van zichzelf. Ik vind dat nu ook. Voor de…
Een verhaal, weggekrast, overschreven, wordt weer weggewist. De bladen gaan om en om. Tranen slaan te pletter tot inktpatronen op dit vlak. Vroegere landschappen schemeren hier doorheen; eerdere vrouwen zitten achter dit venster te kijk. Wie hier achter zit kijkt terug in de tijd.
Voor Julien Jouw entree leek op een zandloper: vanuit de ene weidsheid via een engte viel je een andere ruimte binnen. Ook voor jou is het langsschuren van zandkorrels begonnen al sta je daar nog niet bij stil als je zo meteen kastelen schept uit het strand.
In de Aktie Maxi graai ik rond in het massagraf voor verongelukte auteurs. Daar heb ik- hoe bestaat het De Gebroeders Karamazow bij de kladden. ‘De spanning van een misdaadroman de wereldbeschouwelijke taal van een filosofische roman en de psychoanalyse van een psychologische roman maken De Gebroeders Karamazow…
In mijn tijd kon ik goed jong zijn maar de laatste jaren gaat dat steeds minder. Raar: je zou zeggen zoiets verleer je niet zoals zwemmen of fietsen maar het lukt me niet meer. En dan te bedenken: Vroeger kon ik jong zijn zonder erbij na te denken.
Die hele partij had ik al buitencategorie geslagen. Vanuit de hoogte had Jacco Elting mijn slagen bijgestuurd. ‘Door de knie�n, kijk naar de bal, schouder naar het net, verplaats je gewicht steeds naar voren.’ En toen: ’t beslissend punt. De wereld trok samen om de parallellen en…
Een ademtocht zo diep dat druppen moesten volgen blies zich uit in een vogelzwerm in de knikkende kruinen. En het bos werd een schip met duizenden masten dat zacht de wereld uitdreef. Wij waren tot de zeebodem verzonken aardmannetjes. Het licht raakte verstrooid. De reuzen van het woud spraken…
De wijn, je trouwste vriendin, had je tuitmond paars geverfd als voor een slotfeest (je trouwste vriendin, ja: niet onze naam maar die van bordeaux zou op je lippen liggen als jouw lucht op de bodem van de duikersklok opgebruikt was). Wij vielen binnen vonden jou aan de keukentafel…
Waar de duivelsstok in het water roert, waar de donderpad schuins uit de modder loert; Waar knistelkruid groeit, gamander, wiepeldoorn, waar oempig de roep klinkt van de dompelhoorn; Waar de loop over sluikpaden ploddig gaat, waar de tijdsstroom hangen blijft achter het verlaat Daar ligt het onland…
