Toen ik nog samenviel met de schaduw van mijn grote broer mocht ik altijd mee op expeditie omdat ik zo goed dood vallen kon. Onze hoofden nog braak voor onlandige groeisels vocht onze jeugd zich los van vele oude vijanden. Dood was nog niet eng maar een zinderende verte die…
Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overlopen uit niemandsland. En verdomd: Met zijn kenmerkende loopje…
Tussen twee duisternissen heeft mijn spetterkaarsje even gebrand.
Op deze dag stellen wij een bibberig lichtje tegenover de massieve duisternis. Wankel waakvlammetje waar de onvermoeibare ademtocht rakelings overheen scheert. Elk jaar moeten de verstomden weer komen met hun verhaal om bij ons in het gevlij te blijven. Maar het rumoer om ons zwelt aan, terwijl zij, tot…
Voor Harry Bij de uitgang van het crematorium stond een piepjong meisje ingezet als tegenspeelster van de dood. Ze deelde gedenkprentjes uit waarop stond hoe de familie graag wilde dat hij naar buiten trad. Beide armen in de lucht alsof hij onzichtbaar gewicht moeiteloos optilde. Tjoep. …
Mijn eerste Vaderdag (15 juni 2014) zonder vader. Dat is even wennen. Hieronder mijn gedicht Tekens dat ik speciaal voor mijn vader heb geschreven (overigens al jaren v��r zijn dood): Tekens Mijn vader was leraar. Laten we daarom zeggen dat de krijtstrepen daarboven door hem zijn getrokken.…
Hare Koninklijke Hoogheid M�xima © tauserver.wtb.tue.nl Vandaag (17 mei 2014) viert Onze Konkinklijke Hoogheid haar 43e verjaardag. Allereerst natuurlijk gefeliciteerd Majesteit! Ik had al eerder – op Koningsdag – een gedicht voor haar geschreven, toen Fred de Graaf uiteraard niet aan de billen van Maxima zat: Majesteitsschennis …
Ik wil mijn dementerende vader gewezen leraar Frans nog eenmaal meenemen naar Zuid-Frankrijk langs velden vol zonnebloemen. Die noemde hij steevast ‘een leger in slagorde dat wacht op bevelen van de zonnegod.’ Hij vond dat een mooie vergelijking van zichzelf. Ik vind dat nu ook. Voor de…
Voor mijn vader Ik wil mijn dementerende vader gewezen leraar Frans nog eenmaal meenemen naar Zuid-Frankrijk langs velden vol zonnebloemen. Die noemde hij steevast ‘een leger in slagorde dat wacht op bevelen van de zonnegod.’ Hij vond dat een goede vergelijking van zichzelf. Ik vind dat nu ook. Voor de…
Een verhaal, weggekrast, overschreven, wordt weer weggewist. De bladen gaan om en om. Tranen slaan te pletter tot inktpatronen op dit vlak. Vroegere landschappen schemeren hier doorheen; eerdere vrouwen zitten achter dit venster te kijk. Wie hier achter zit kijkt terug in de tijd.
