Die hele partij
had ik al
buitencategorie geslagen.
Vanuit de hoogte
had Jacco Elting
mijn slagen bijgestuurd.
‘Door de knieën,
kijk naar de bal,
schouder naar het net,
verplaats je gewicht steeds
naar voren.’
En toen: ’t beslissend punt.
De wereld trok samen
om de parallellen en meridianen
van mijn racket.
Rondom mijn slagwapen
was windstilte.
De slinger stond
op zijn hoogste punt.
In mijn hijgen
kroop een snik mee omhoog
omdat Jacco er niet bij kon zijn.
Alle technieken
van hem geleerd
kwamen samen
simultaan.
Eindelijk eens
op tijd bij de bal
in het hart
van mijn bespanning
ver genoeg
door de knieën
en uitgezwaaid
volgens het boekje.
Meteen na afloop
moest ik
met het sleepnet
de sporen uitwissen
van de strijd.
De rest van mijn speeltijd
nabeschouwing
van die ene bal.
