In alle berichtgeving rond het overlijden van de Franse acteur Alain Delon dook op 18 augustus ineens dit bericht op: Delon werd tijdens de opnamen van Lost command verliefd op … Benalmádena! De badplaats aan de Costa del Sol die op tien minuten rijden van Torremolinos ligt.
Hoe was dat in godsnaam mogelijk? was het eerste wat ik dacht toen ik dat las. Ik ben zelf namelijk in 1996 tijdens een korte wintervakantie in dat oord geweest en ik kan niet bepaald zeggen dat het liefde op het eerste gezicht was. En dan druk ik me nog zacht uit.
De vrijwel voortdurend neerkletterende regen tijdens mijn weekje vakantie daar hielp natuurlijk ook niet mee om mijn indruk van de badplaats positief te beïnvloeden.
En ook het feit dat het vanaf mijn balkon beloofde vista mar, zeezicht, uitzicht betekende op hijskranen en appartementen-in-aanbouw bracht geen opklaringen in mijn blik op Benalmádena.
Mijn hotel stond in een anonieme wijk vol appartementblokken en hotelkolossen. Ik vind het symbolisch dat het me in de week dat ik er verbleef, na een dagje toeren, werkelijk niet één keer is gelukt de weg terug naar mijn onderkomen te vinden zonder gefrustreerd rondrijden en lang zoeken. Ik voelde mij beslist niet thuis in die onpersoonlijke, anonieme omgeving en ik doolde er rond als een verdwaalde ziel.
Wat ik hierboven al vermeldde: Benalmádena ligt tegen Torremolinos aan. Nu had ik al jaren vóór deze vakantie een enorm vooroordeel tegen Torremolinos. En dat werd op de laatste dag van mijn tussendoorvakantie bevestigd: de horecagelegenheden in Torremolinos heetten ‘Hollandse Bar’, ‘Smikkelhut ‘voor de verwende smikkelaar’ in het centrum van Torremolinos’ of ‘Bruin café Bar Valkenburg ‘Gezelligheid is voor ons een fluitje’, dat werk.
Begrijp me goed, ik ben geen elitaire snob en ik gun eenieder zijn lol, maar dit soort gelegenheden zoek ik niet wanneer ik op vakantie ga in Zuid-Spanje.
Na al die jaren moet ik trouwens toegeven dat ik de plaats tekort heb gedaan, want als ik deze website bekijk (‘Dé 15 leukste bezienswaardigheden van Benalmádena’), dan blijkt dat ik indertijd meer van mijn verblijf daar had kunnen genieten.
Om nog even op Alain Delon terug te komen: hij kwam in juni 1965 aan in Benalmádena. Toen kon hij nog genieten van ‘een adembenemend uitzicht over de kustlijn’. In de winter van 1996 was dat idyllische panorama inmiddels ingrijpend veranderd.
