Het zal de meesten van jullie zijn ontgaan, maar vandaag (13 november 2014) is het ‘Journée française’, de Dag van de Franse taal. Gisteren stond er al een artikel over in de Volkskrant.
Boeeiuh!hoor ik jullie nu en masse krakelen, Frans was toch die moeilijke taal op de middelbare school waar je later niks meer mee kunt, behalve wanneer je op vakantie gaat naar Frankrijk? En dat gaan we niet, want die Fransen zijn zo onaardig.
Tsja, dat zal voor het gros der Nederlanders wel gelden; Frans is officieel nog een levende taal, maar in feite is zij schijndood. Ooit (in de negentiende eeuw) was la plus belle langue de tweede taal van de Nederlandse elite. Maar voor de Franse taal, ils sont passés, les jours victorieux, de glorietijd is voorbij voor het Frans.
Sowieso moet de Franse cultuur (tijdelijk) een toontje lager zingen. De bloeiperiode van de Franse cinema ligt alweer een tijdje achter ons, toonaangevende, gedurfde automodellen zoals de Citroën Idée of de Peugeot 504 rollen al jaren niet meer van de lopende band in Sochaux of Aulnay-sous-Bois en het verspreidingsgebied van de Franse taal lijdt ook al heel lang aan een gestage krimp.
Jammer? Ik vind van wel. Maar dat komt natuurlijk omdat ik de zoon ben van een gewezen leraar Frans. De liefde voor de Franse taal (en cultuur) is mij met de paplepel ingegoten. Al op zeer jeugdige leeftijd ging ik tijdens zomervakanties met mijn ouders naar dat enorme land waar majestueuze bergen oprezen en waar de zon altijd leek te schijnen. Dus vinden jullie het gek dat ik L’Hexagone (de Zeshoek) ging beschouwen als mijn tweede vaderland? (ja, jongens en meisjes, enige pathos was mij niet vreemd).
Het lag voor de hand dat ik Frans zou gaan studeren en dat ik daarna in de voetsporen van mijn vader ging treden. Het eerste is wel gebeurd, het tweede niet. Toch begint er nog altijd iets in mij te vibreren wanneer ik Frans gesproken hoor worden door een native speaker, pardon, een locuteur natif. En ik lees regelmatig een (moderne) Franse roman en ik kijk graag naar een Franse film.
Nu kan ik op deze plaats wel een gedicht van Baudelaire, Rimbaud of Apollinaire gaan citeren, om de Franse cultuur in het zonnetje te zetten, maar dat doe ik lekker niet. Nee zeg, laat ik een ‘link leggen’ naar de eigentijdse Franstalige cultuur, om te laten zien dat die nog steeds springlevend is. Alors, on chante, on danse! We gaan luisteren (en kijken) naar Stromae.
