Het blijft voor een kind een vreemde ervaring zijn
eigen ouders op jonge leeftijd te zien. Ik heb nooit
last gehad van een Oidipous-complex, maar ik kan
onomwonden zeggen dat ik mijn moeder op deze foto
een bijzonder knappe vrouw vind.
Vandaag (13 april 2022) had mijn moeder 83 mogen worden, maar het lot heeft anders beschikt. Ze stierf zesenhalf jaar geleden aan alvleesklierkanker, een van de ergste vormen van deze op zich al vreselijke ziekte.
In dat najaar van 2015 konden mijn broer, mijn zus en ik niet veel meer doen dan zo vaak mogelijk naar haar toe gaan in het Friese dorpje T… Onze moeder had niet lang meer te leven en wij drieën wisselden elkaar af in het waken bij en bewaken van onze moeder. Dat was een zware taak: als kinderen stonden we erbij en keken ernaar en we konden niets doen om haar te helpen.
We zagen hoe de kanker haar langzaam maar zeker opvrat, verteerde en aan het eind van haar lijdensweg was er alleen een grauwe schim over van de moeder die we hadden gekend.
Wat bij al deze ellende troostrijk is: wanneer ik terugdenk aan of droom van mijn moeder (iets wat idioot genoeg toen ze nog leefde nooit gebeurde), is ze nooit die uitgeteerde, oude vrouw, maar de vitale, betrekkelijk jonge moeder die ik gekend heb.
Vandaag, op haar verjaardag, denk ik aan haar en wil haar eren met een gedicht (uiteraard van eigen hand, dat ben ik toch aan mijn stand verplicht!).
Ik heb meerdere gedichten aan haar gewijd, maar Projectie vind ik eerlijk gezegd zelf het beste:
Projectie
Mam, nu wij niet langer
op de zoneweide liggen
de badlakens verschoten zijn
jouw jurk uitgelopen
zie ik dat ook jouw jeugd
blootstond aan
de camera.
Verkleedkleuren in optocht
de projector schroeit
het stof weg
niet te lang stilstaan
bij een dia
anders brandt hij door.
Als het donker maar
een lichtraam heeft
en mijn moeder
geen leeftijd aanneemt
ben ik niet bang.
Mam, zie je mijn vingers
ze wijzen omhoog
zolang jij blijft kijken
zink ik niet
© André Degen
© André Degen
