Gisteren (26 september 2025) was voor mij een dag in mineur: ik ging, samen met mijn binnenkort ex-collega’s, verder met het uitruimen van de school waar ik bijna vier jaar les heb gegeven en die per 1 oktober aanstaande gaat sluiten. Op zich al geen opwekkende klus, maar dat was niet eens het ergste.
Naast de school staat een boerderij. In het stukje weiland daarnaast had ik de afgelopen weken een moederkoe en haar kalf zie staan, maar gisteren waren ze – voor zover ik wist voor het eerst – gescheiden. En dat was een ellendig gezicht en gehoor.
Hoe lang het kalf al bij de moeder was weggehaald, weet ik niet, maar toen ik om kwart voor negen ’s morgens uit mijn auto stapte, hoorde ik moederkoe en kalf al de hele tijd wanhopig naar elkaar roepen. Het was hartverscheurend om te zien en te horen.
Af en toe zette moeder als het ware een offensief in: ze ging dan vlakbij het hek staan waardoor haar kind van haar was weggevoerd en begon heel hard en hoog te loeien. Dat was onverdraaglijk. Gevoel voor privacy weerhield mij ervan een filmopname te maken van dit hartverscheurende tafereel, vandaar dat ik dit filmpje plaats, om het door merg en been gaande moederkoegeloei te laten horen.
Een andere koe, die ook in dat stukje weiland stond te grazen, loeide soms met de moederkoe mee, uit solidariteit, leek het wel. Eén keer likte ze de moederkoe in haar hals, als wilde ze haar troosten voor haar gemis.
Bijna nog triester waren de momenten waarop de moederkoe, moedeloos geworden, ging grazen, maar dan toch maar terugkeerde naar het ijzeren hek, om daar een zacht en gelaten ‘boe’ te laten horen. Dat deed ze, omdat tijdens de ogenblikken dat zij ging grazen, haar kalf heel heftig begon te loeien, alsof het in zijn wanhoop dacht dat zijn moeder het al vergeten was.
Dat ging de hele dag zo door. Gelukkig zat mijn uitruimdag er om kwart over twee op en kon ik naar huis gaan, maar ik was ondertussen heel erg beroerd geworden.
Waarom zit de wereld zo in elkaar dat wij melk nodig hebben en dat we die alleen op deze manier kunnen verkrijgen? Waarom is er geen manier dat én moeder en kalf bij elkaar blijven, totdat ze natuurlijkweg uit elkaar gaan, én wij melk kunnen krijgen? Na vijf maanden (wat de ‘koppigheidsfase’ schijnt te heten) verbreekt het kalf op natuurlijke wijze toch wel de band met de moeder en gaat dan op eigen kracht verder, als we de site DierenPerspectief mogen geloven.
Maar nee, we moeten de winst maximaliseren en de koe tot de laatste druppel uitmelken. Zo zit de wereld helaas in elkaar.
