Vandaag (9 oktober 2022) vond de vijfendertigste editie van de 4 Mijl plaats en ik deed mee voor de negentiende keer (voor zover ik dat tenminste kan nagaan).
De weersomstandigheden waren geweldig: zonnig, 17 °C en een zwakke wind. Ideale hardloopomstandigheden dus. Dus daar kan het niet aan gelegen hebben dat ik de 6437 meter langzamer liep dan ooit… Maar daarover zo meteen meer.
Door de zon had iedere deelnemer sowieso al vanaf het begin goud te pakken. Maar ik had niet echt het gevoel dat ik goud in handen had: mijn eindtijd was 32.59, precies een minuut langzamer dan vorig jaar (toen ik al mijn slechtste tijd ooit liep). En ik ben op mijn gevorderde leeftijd nog wel zo ambitieus dat ik daar niet tevreden over ben.
Ik had bij aanvang nog de stille hoop dat ik weer enigszins in de buurt zou komen van de dertig minuten (waaromheen ik jarenlang heb gebivakkeerd – en zelfs ruim daaronder), maar al bij de eerste twee kilometer voelde ik dat dat er niet in zat. Ik ademde te snel en kreeg mijn ademhaling pas onder controle toen ik afzakte naar een snelheid waar je geen scherpe eindtijd mee op de klokken brengt.
Bovendien had ik wat last van de ‘Hilbert van de Duim-pap-in-de-benen’ . En daarbij was ik ook nog verkouden. Maar goed, ik ben er de persoon niet naar om smoesjes te zoeken. Er zat gewoon niet meer in; versnellen lukte tijdens het tweede deel van de race niet meer, ook al werd ik ergens ter hoogte van de Rabenhauptstraat nog aangevuurd door een knappe studente die mij aanminnig aanlachte…
Links en rechts rende de jeugd mij voorbij en het was niet moeilijk om daar een symboliek in te zien. Na afloop bedacht ik: Leven is: steeds een beetje inleveren op je tijdschema (ik lijk wel een wijsgeer!).
Volgend jaar zal ik waarschijnlijk nóg langzamer lopen – en daar moet ik me maar bij neerleggen (of gewoon harder trainen). Natura volente ben ik dan zestig en, ach, op zo’n leeftijd moet je eigenlijk gewoon maar blij zijn dat je de 4 Mijl überhaupt nog kunt lopen.
Ik weet het, maar in mij roert zich altijd een andere stem die zegt: ‘Kom op, je moet harder trainen, je bent nog niet bejaard, je kunt best sneller lopen, dus, hup, volle kracht vooruit en alle zeilen bijzetten om in 2023 een betere tijd te realiseren!’ Wat vinden jullie, ben ik te veeleisend voor mijzelf?
