Gisteren (25 april 2022) was het de geboortedag van JC, El Salvador (De Verlosser, zoals hij volgens een hardnekkige mythe in Barcelona genoemd zou worden, maar dit blijkt een verzinsel), ‘Jopie’, oftewel: Johan Cruijff.
Hij zou op die 25e april 2022 75 geworden zijn, maar het mocht niet zo zijn: op 68-jarige leeftijd overleed Cruijff aan een agressieve vorm van longkanker. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat hij er ook niet alles aan heeft gedaan om zijn longen te sparen: er waren jaren dat hij dagelijks tachtig sigaretten per dag rookte…
Maar goed, dat laat onverlet dat zijn dood te vroeg kwam en in Nederland een grote schok teweeg bracht. Tenslotte was Johan Cruijff de allergrootste voetballer die Nederland ooit heeft voortgebracht. En voor mij is hij tevens de allerbeste voetballer aller tijden. Helaas is lang niet iedereen dat met mij eens (nou ja, het Dagblad van het Noorden gelukkig wel…: in de Top 10 Beste Voetballers Aller Tijden neemt hij slechts een bescheiden vierde plaats in.
Ik weet, het zijn onzinnige discussies: wie was nou de beste? (net als bij The Beatles en The Stones) Pelé? Messi? Maradona? (die laatste zeker niet)
Het maakt ook niet uit, voor mij is JC de allergrootste. Het zal er alles mee te maken hebben dat hij een jeugdheld van mij was. Ik keek als jonge vent naar alle interlands waar hij in speelde en was een mateloze bewonderaar van zijn kapbewegingen, de weergaloze wijze waarop hij tackles ontweek, quasi achteloos passjes met de buitenkant van zijn rechtervoet gaf, kortom, ik genoot van de lichtvoetige manier waarop hij als een balletdanser over het voetbalveld wervelde. Vele jaren later goot ik al die bewondering in het volgende gedicht:
Johan de Lichtvoetige
Zijn voet schreef poëzie,
verhief parabool
tot stijlfiguur.
Hij schudde de zwaartekracht
af, zette zijn schaduw
op het verkeerde been.
Met de onmogelijke goal
trapte hij
de sterflijkheid weg.
© André Degen
