Het is een – zinloze – discussie die al vanaf de jaren zestig woedt: wie waren er nou eigenlijk beter, The Beatles of The Stones? Gisteren (16 oktober 2021) werd die strijd nieuw leven ingeblazen door een nogal flauwe en voor mij ook tamelijk onverwachte uitval van Paul McCartney: The Rolling Stones zouden niet meer zijn dan een ‘bluescoverband’. Wat Sir Paul bezielt om na al die jaren zo venijnig uit te halen naar zijn muziekbroeders, is mij eerlijk gezegd een raadsel, maar goed, hij doet het.
De man die alles heeft bereikt en gedaan wat je in dit leven maar kunt bereiken voelt ineens, na al die jaren, de behoefte om uit te halen naar zijn maatjes van vroeger. Raadselachtig.
Sir Jagger reageert trouwens nogal laconiek op de steek onder water van de bassist in John Lennons begeleidingsband. We kunnen dus niet spreken van een fittie, meer van wat gedoe van twee ouwe mannen.
Tsja, de controverse Beatles – Stones… Voor mij was dat aanvankelijk een uitgemaakte zaak: de betere groep, dat was The Rolling Stones, want die waren een ‘jeugdliefde’ van mij. Op mijn negende kocht ik mijn eerste Stones-elpee, een verzamelelpee, Milestones. Natuurlijk kende ik als muziekliefhebber The Beatles al; mijn vader had de rode en de blauwe verzameldubbelelpee. En die draaide ik ook regelmatig. Zo regelmatig zelfs dat ik na elk nummer wist wat het volgende zou zijn.
Op een gegeven moment had ik 44 Stones-elpees, ik was jarenlang lid van The Rolling Stones-fanclub en ik ging een paar keer naar hun concerten.
Maar de jaren verstreken en de Rollende Stenen gingen steeds meer middelmatige albums uitbrengen. En zo kwam het dat mijn belangstelling voor de eens zo door mij bejubelde supergroep verflauwde. Tattoo you (uit 1981, 40 (!) jaar geleden) was voor mij het laatste Stones-album dat er echt toe deed, daarna verscheen er werk dat ik niet meer kocht of beluisterde. En van A Bigger Bang, uit 2005, kan ik zelfs niet één nummer meezingen.
Toen ik ouder werd, leerde ik het compositorische vernuft van The Beatles waarderen en tot op de dag van vandaag verbluft mij de variëteit in het oeuvre van de Fab Four; dat je zulke van elkaar verschillende nummers als
When I’m sixty four, Within you without you en Helter Skelter kunt maken vind ik grenzen aan het ongelooflijke. En ja, dan ben je een supergroep waaraan werkelijk niemand kan tippen. Waarmee voor mij het pleit beslecht is in de controverse Beatles – Stones.
