Mijn hart, we zijn nu eindelijk alleen
ver weg van de liefde
en haar open plekken
waar geweien verstrikt raken.
De liefde die harten alleen maar
uit hun ritme brengt.
Mijn hart, jij doet nu
gelijkmatig je werk
tijdens onze vaste ronde.
Naarmate ik langer ren
stampen mijn voeten dit aan
tot vaste zekerheid:
Dat ik mijn leven lang
tot deze hartslag wilde komen;
rustig regelmatig.
Ik ijlde
van de liefde
haastte me
het bos in.
Mijn hart, nog een liefde
zou ons uiteen drijven.
Geen grotere bevrediging
dan uithijgen tegen een boom.
Wij moeten bij elkaar blijven,
dat geen vrouw tussen ons in komt
om mij slappe knieën te bezorgen.
© André Degen
