Daenerys Targaryen, de Drakenmoeder
Vandaag (27 mei 2019) wil ik het nog even hebben over Game of Thrones. Dit naar aanleiding van een interessant artikel daarover van Mark Moorman in De Volkskrant van bijna een week geleden.Tenslotte heeft deze serie ons acht seizoenen, keurig verspreid over acht jaar (van april 2011 tot april 2019), beziggehouden, wat zeg ik in de ban gehouden.
Ik haakte pas laat aan: de serie begon dus al in 2011 en ik begon pas in februari 2018 aan seizoen een. Maar ik heb wel een inhaalslag gemaakt, want twee maanden later had ik alle tot dan toe bestaande seizoenen (zeven, dus) erdoorheen gejast. Oftewel: het betere bingwatchen. Er waren avonden bij dat mijn vrouw en ik drie afleveringen achter elkaar keken en om twee uur ’s nachts ons bed opzochten, ons hoofd vol drakengebrul en wapengekletter.
Alles aan de serie was groots en grotesk; de gevechten, de soms totaal onverwachte dood van belangrijke personages, de visuele effecten. Maar het meest groteske lag buiten de serie: ik bedoel de idiote, door een miljoen fans ondertekende petitie, bevattende het dringende (ik weet niet of het vriendelijk was) verzoek aan de makers van Game of Thrones om seizoen acht maar eventjes over te doen. Alsof filmmakers een soort schooljongens zijn die je eventjes de opdracht kunt geven een oefening nogmaals te maken. HBO reageerde wel op de kritiek, maar geeft – uiteraard – geen gehoor aan deze dwaze oproep.
Na het kijken van zo’n schitterende, meeslepende serie moet je gewoon afkicken. En dan wil je graag een afgeleide van die successerie die er bij in de buurt komt. Zoiets als een aan heroïne verslaafde junk die dan wel genoegen wil nemen met methadon. Maar die spin-offs komen er niet, verklaarde HBO-baas Casey Bloys.
Of er nu een sequel (of een prequel) was gekomen of niet, ik had sowieso niet gekeken; net als bij de Harry Potter-reeks vond ik dat het einde van boek zeven (‘All was well’) ook echt het einde was. Daarom heb ik het toneelstuk The Cursed Child, dat J.K. Rowling schreef met twee co-auteurs ook niet gelezen.
Game of Thrones is nu ook klaar voor mij. Maar ja, die leegte, hè?
Zoals Mark Moorman terecht schrijft: ‘De kans dat we ons met zijn allen nog eens zo druk maken over een televisieserie lijkt gering. En dat stemt melancholisch.’ De nieuwe serie Chernobyl mag dan populairder zijn dan GoT, ik zal altijd met veel plezier terugdenken aan de avonden dat ik, samen met mijn vrouw, gekluisterd zat aan de laptop om de altijd boeiende verwikkelingen rond de strijd om de IJzeren Troon op de voet te volgen.
