Fietskaart van Schiermonnikoog die iedereen meekrijgt
die een fiets huurt bij Soepboer (klik op de foto voor een VERGROTING)
Nog even over gisteren (5 juni 2017). Ik was toen op Schiermonnikoog voor een dag. Omdat meer mensen dat idee gekregen hadden, waren er extra boten en daarop aansluitende bussen ingezet.
Een dagje Lytje Pole (de bijnaam die de eilanders aan hun gezellige zandbank geven), dat is: lekker uitwaaien aan het strand, brood mee, fietsen huren bij Soepboer, koffie drinken bij Van der Werff, over schelpenpaadjes knerpen, de rode vuurtoren op de foto zetten, fietsen inleveren en dan, rozig van de rosé op het terras van bijvoorbeeld strandpaviljoen Noderstraun, dommelen op de boot van half acht terug naar vaste wal. Oftewel: kneuterig maar oergezellig vertier.
Op Schiermonnikoog valt er niet te ontsnappen aan elkaar, dus geheid dat je mensen die je ’s morgens vroeg op de boot hebt gezien in de loop van de dag ergens weer tegenkomt. Niet dat dat heel erg is, trouwens, want de sfeer is heel gemoedelijk, maar voor sommigen kan zo’n onvermijdelijke confrontatie beklemmend zijn.
Gisteren bedacht ik wel: iedereen doet hetzelfde hier, vanaf het aflopen van de boot tot het weer inschepen zijn de ervaringen van alle dagjesmensen zo’n beetje inwisselbaar. Goed, de een zal de nadruk leggen op fietsen, een ander zal vooral willen wandelen en weer een ander zal het uitstapje naar dit dwergeilandje aangrijpen om te vogelen (tot die laatste categorie behoor ik).
Zo’n spectaculaire waarneming als bijna een jaar geleden mogelijk was geweest had ik de ‘vogelvangst’ niet verwacht (toen werd er namelijk een lammergier gespot op Schier), maar ik had stilletjes wel gehoopt op meer dan de vogels die geheel volgens verwachting voor mijn verrekijker verschenen: lepelaars, hoe mooi ook, ja, daar kon je hier, aan de Westerplas, op rekenen en ook de bruine kiekendief is geen verrassing op een Waddeneiland (hoewel ik blij was dat ik hem zag van behoorlijk nabij, laat dat duidelijk zijn). Speciale vermelding verdienen de bergeendkuikens die zich in grote getale om hun ouders groepeerden.
Toen we bij de Berkenplas langs fietsten, moest ik onwillekeurig denken aan het schoolreisje dat ik vierenveertig jaar geleden had gemaakt met mijn klas. Verscheidene van mijn toenmalige klasgenoten waren al niet meer onder ons – al jaren niet meer. Toen ik dat bedacht, trapte ik met hernieuwde kracht tegen de duinen op, terwijl ik kort daarvoor nog aan mijn vrouw had opgebiecht dat ik ‘pap in de benen had’. En ik dacht: hoe weinig avontuurlijk ook en hoe eenvormig de ervaringen ook zijn op dit eiland, ik hoop ze nog vaak te mogen hebben.
