Britney Spears lekker Britney Spears niet meer lekker
Interessant artikel vandaag (8 februari 2014) in De Volkskrant van Pablo Casenda, 'Jezus, Justin'. Het gaat over de neergang van kindsterretjes in het algemeen en die van Justin Bieber in het bijzonder. Ook Elsevier berichtte hier al eerder over.
Cabenda betoogt naar mijn idee terecht dat het niet zozeer morele verontwaardiging is die de afkeurders drijft als wel pure afgunst. Zo'n ster doet maar net waar hij zin in heeft, proeft van verboden vruchten en lijkt niet gevangen te zitten in een burgerlijk keurslijf van werken, opvoeden en de eindjes aan elkaar knopen, zoals de meesten van ons. En dan redeneert 'het volk' al snel: 'Wat wij niet kunnen krijgen, zul jij ook niet hebben.'
'Het publiek heeft die afkeuring nodig voor zijn gemoedsrust. Net zo sterk als we de behoefte hebben aan sterren die ver boven osn uittorenen, willen we de bevestiging dat wij daar net zo goed hadden kunnen staan. En als wij niet kunnen opstijgen naar hun niveau, laat hen dan maar afdalen naar het onze. Het volksgericht der moderne media is een hardhandige wake-upcall die eerder met afgunst te maken heeft dan met moraal.'
Het lijkt of de kindsterren die extremiteiten begaan om eindelijk weer eens ouderwets streng gestraft te worden. Ze voelen nostalgie naar de tijd dat ze nog gewoon waren en dus vielen onder het regime van normale mensen: wie stout is, krijgt straf. Lekker overzichtelijk. Geruststellend ook. De tijd dat papa en mama nog over hen waakten. In hun nieuwe megasterrenstatus heeft een kille manager die taak overgenomen. En daarmee is het niet bepaald gezelliger geworden in hun leven.
Hoe langer die in hun ogen meer dan verdiende straf uitblijft, hoe onwerkelijker en enger hun leven wordt naar hun idee.En je hoeft er geen doorgeleerde psycholoog vor te zijn, om te begrijpen dat ze de grenzen opzoeken, om eindelijk eens tot de orde geroepen te worden.
Het is verbijsterend om te zien met hoeveel graagte veel mensen het eens zo favoriete sterretje zien vallen. En niemand die een poot uitsteekt. Net goed, lijkt men te denken. Moet je maar niet zoveel succes hebben.
Pablo Cabenda geeft blijk van psychologisch inzicht als hij het mechanisme achter deze peilloze val van grootheden verklaart:
'Goden moeten gestraft, zodat we ons beter kunnen voelen. Martelaren zijn het, niet zozeer voor hun zonden, maar voor de zonden die wij dolgraag zelf hadden begaan.'
Ik heb daar zelf eens het onderstaande prozagedicht over geschreven:
Gevallen ster
Schraalnekken knikken over haar drassige lichaam. Standrecht verklaart haar al dood. Iemand schuift een mobiel onder haar rokje, de camera bevriest haar schaamte en haar intimiteit verwijdt zich tot platgetrapt voetbalveldje in willekeurig welke stad. Uit haar neusgaten lijntjes gestremde moedermelk. Op haar huid hi�rogliefen van een dode taal. Een door straathonden afgelikte boterham.
Nog maar even geleden, achterover liggend op de bar, beval ze giechelend om haar navel vol te gieten met drank. Wie wilde graag zijn nek breken door een duik in haar verraderlijk oppervlakkige bassin? Ze liet haar pump volschenken met champagne. Schaterend doopte ze haar volgers. Verlies van dat muiltje bracht geen sprookjesprins.
Met een piepjonge zanger vormde ze een paar. Niet liefde duwde hun lichamen bij elkaar, maar het besef dat ze een ideaal koppel waren voor de van sensatiezucht bol staande lenzen. De ver uitgestoken nekken van de klikgieren zogen het licht uit hun ogen.
De diep uit haar opborrelende zure walging die de wereld had willen overspoelen, zit nu vastgekoekt aan haar gezicht; een lege tekstballon die niet van haar loslaat, niet opstijgt de lucht in.
