De steppekiekendief zoals ik hem (nog) niet gezien heb
© Wim van Zwieten
Vandaag (28 februari 2016) was ik ten derde male in twee dagen in De Onlanden, een enkele jaren gelden gecreëerd natuurgebiedje vlak onder mijn geliefde woonplaats. Ik was daar in de hoop er de Circus macrourus, oftewel de steppekiekendief te spotten. Deze roofvogel uit Oost-Europa (zijn habitat ligt in Oekraïne, Rusland en Roemenië) is slechts zelden waar te nemen in onze contreien.
De vogel is een week geleden gespot en degene die hem toen ontdekte was zo sportief om door te verwijzen naar een eerdere melding van iemand die de vogel hield voor een blauwe kiekendief.
Ik was gisteren laat in de morgen voor de eerste keer naar De Onlanden getogen om de steppekiekendief te zien, maar toen bleef het bij een vlugge blik in een ‘scoop’. Heel in de verte zag ik een vogel met lichte vleugels in de lucht boven een bomenrij naar links kantelen en vervolgens daarachter verdwijnen. Ik had hem gezien, ja, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
Tegen zonsondergang keerde ik terug en, verdomd, opeens zweefde links van mij een vogel voorbij waarvan het silhouet erg veel leek op dat van de dwaalgast die meermalen op waarneming.nl was geplaatst. Maar – ik heb het vaker gezegd – tijdens mijn vogelexcursies ‘reken ik mezelf nooit rijk’, oftewel: als ik geen 100% zekerheid heb, tel ik de waarneming niet mee.
Driemaal is scheepsrecht luidt ons mooie oerhollandse spreekwoord, maar dat ging vandaag niet op. Ik kreeg de Circus macrourus niet te zien. Wel kreeg ik van medevogelaars te horen dat ‘hij een kwartier geleden een bosje was ingedoken en daar sindsdien niet meer van omhoog was gekomen’. ‘Hij is vroeg ingevallen’, aldus een ornitholoog die daar post had gevat. ‘Ingevallen’…, die vakterm kende ik nog niet.
Soms moet je je verlies gewoon maar nemen. Hoewel, ‘verlies’; dit is ook mooi (klik op de foto voor een VERGROTING):
Morgen ga ik het opnieuw proberen.
