Donderdag 25 januari was de aftrap van de Poëzieweek 2024. Ik gaf die dag, zoals elk jaar, poëzieworkshops voor het Nassau College in Assen. In de beginjaren werden die in het Nassau College zelf gegeven, maar de laatste jaren is de organisatie uitgeweken naar de Zuidhaege, een inspirerender omgeving voor poëzieworkshops dan een klaslokaal in de eigen school.
Ook dit jaar zat er in mijn groepjes geen reïncarnatie van Achterberg of Nijhoff, maar goed, ik kreeg de tweedeklassers aan het schrijven en dat was al heel wat. Want laten we de feiten onder ogen zien: over het algemeen hebben middelbare scholieren helemaal niets met poëzie.
Tijdens het zogenaamde Dichtersbal, wanneer twee uit een workshopgroep geselecteerde leerlingen hun gedicht mogen voordragen voor hun medeleerlingen (iets wat altijd aanleiding geeft tot veel weerstand), hoorde ik ook dit jaar met een steekje van afgunst dat er in de andere groepen wél leerlingen zaten die gedichten schreven die ver boven het gebruikelijke gerijmel uitstegen. Maar ik troostte mij met de gedachte dat dit – om in de mij zo geliefde ornithologische sferen te blijven – goudhaantjes, witte raven waren.
Vrijdag 26 januari stond ik in De Kapel (Het oude RKZ) in Groningen, onder andere samen met kunstbroeders Bill Mensema en Richard Nobbe. Bovendien kwam ik in gesprek met Evelien Borgonjon die niet alleen een zeer beminnelijke persoon was, maar ook fraaie, licht absurdistische poëzie bleek te schrijven die ze ook nog eens heel meeslepend kon voordragen.
De dag daarna ging ik per openbaar vervoer naar Eenrum, een bestemming waar een randstedelijke dichter ongetwijfeld zijn neus voor zou ophalen (‘Hé zeg, bekijk het effe, voor zo’n gehucht vlakbij de Poolcirkel kom ik m’n bed niet uit’ *Amsterdams accent-modus aan*), maar ik voel me daar zeker niet te goed voor. Dat heb ik gemeen met dichtbroeders Kasper Peters en Joost Oomen, die ook naar de verste uithoeken van ons land afreizen, als de poëzie hen daarnaartoe roept. En dat hoeven niet per se sexy bestemmingen als Amsterdam, Nijmegen of Utrecht te zijn.
De setting van de poëzie-/proza- en muziekavond in Eenrum was in een voormalig café en had de intimiteit van een huiskamer. Dat bleek ook wel te kloppen, want toen ik na afloop met de organisator van deze kunstzinnige avond aan de praat raakte, zei hij dat hij er met zijn gezin woonde. Ter gelegenheid van deze avond had hij met zijn gezinsleden hun huiskamer tijdelijk ontruimd.
De sfeer was goed, de liedjes van singer/songwriter Robin Yzerman waren mooi, mijn gedichten kwamen goed aan (vooral ‘Verantwoord dichten‘) en vertederend was het gesnurk van een goedmoedige Labrador, dwars door een voordracht heen.
Het was alweer even geleden dat ik had opgetreden, maar dit smaakte zeker naar meer.
