Werd ze zelf teveel Marilyn?

Vandaag (27 oktober 2023) stuit ik op dit trieste bericht. De Marilyn Monroe-lookalike Claudia van Etten is (trouwens al op 28 september jongstleden) veel te jong en op bepaald tragische wijze om het leven gekomen. Nu zal de naam Claudia van Etten niet bij veel mensen een belletje doen rinkelen, maar bij mij wel.

Om de verbinding tussen Claudia en mij te verklaren, moet ik hier even memoreren dat ik een groot bewonderaar ben van Marilyn Monroe: ik heb – uiteraard – een aantal films gezien waarin ze speelde, in mijn huis hangt een poster van haar, ik drink koffie uit een mok met haar beeltenis en ik heb enkele gedichten over de ‘Atoomblondine‘ geschreven. En verder heb ik op dit weblog meerdere bijdragen aan MM gewijd.

Claudia van Etten, die toen al enkele jaren als Marilyn Monroe-lookalike de kost verdiende, reageerde in 2010 op een van die bijdragen. En zo kwamen we in contact met elkaar. Het is er nooit van gekomen elkaar op te zoeken, hoewel dat plan er van beide kanten wel was. En een ’thema-avond’ waarbij Claudia in haar lookalike-rol zou optreden en ik mijn gedichten zou voordragen, is er jammer genoeg evenmin gekomen.

Claudia van Etten, zo lees ik in het Volkskrant-artikel, ging ver in het imiteren van haar idool: ‘Perfectionistisch als ze was, had ze de Amerikaanse actrice tot in detail bestudeerd: van het merk eyeliner dat ze gebruikte tot haar accent.’

Bescheiden was Claudia van Etten niet, want toen ze in 2012 – het jaar waarin herdacht werd dat MM een halve eeuw daarvoor haar plaats tussen de sterren aan de hemel had ingenomen – naar Los Angeles afreisde om daar veel andere, internationale Marilyn-lookalikes te ontmoeten, gaf ze losjes te kennen dat ze niet bang was voor de concurrentie. In een vraaggesprek met &C (een tot op heden mij onbekend tijdschrift, iets wat mij overigens allerminst bezwaart) zei ze lachend: ‘Maar ik ben de beste en de duurste.’ Maar die onbescheidenheid vergeven we haar natuurlijk maar al te graag.

Helaas had Claudia nog iets gemeen met haar grote voorbeeld: ze had een neiging tot depressiviteit. ‘Het was haar missie om de vrolijke Monroe voor het voetlicht brengen’, schrijft Iwan Tol in het Volkskrant-artikel, maar zoals zo vaak verschilden show en werkelijkheid van elkaar als dag en nacht: ‘Steeds vaker zag het in haar leven alleen nog maar zwart, zoals ze haar gemoedstoestand omschreef aan vriendinnen. Merante: ‘Ze had een aanstekelijke levenslust, maar werd uiteindelijk ondergesneeuwd door het leven zelf.’

Wat Claudia eens zei over haar grote voorbeeld krijgt ineens een andere, sinistere lading door het feit dat ze zichzelf van het leven benam: ‘Ik begrijp zo goed wie je in essentie was. Een stralend licht in een donkere omgeving. Soms was dat een reflectie van jouw innerlijk en soms doofde de schaduw van buiten jouw licht.’ Heel treurig dat de ‘schaduw van buiten’ veel te vroeg het licht van Claudia gedoofd heeft.