Vorige week donderdag (15 september 2022) in zijn afscheidsvideo nam hij vrij zakelijk afscheid van de hele tenniswereld en toen was ik evenmin aangedaan, maar gisteren (23 september 2022), na zijn allerlaatste optreden aan de zijde van zijn vriend en ex-rivaal Rafael Nadal, hield Roger Federer het niet droog. En ik ook niet…
Ik kan me voorstellen dat veel mensen het overdreven vinden dat je aangedaan bent omdat een ‘bijna-miljardair‘ die een fantastische carrière achter de rug heeft, immens populair is en vier gezonde kinderen heeft, op zijn eenenveertigste afscheid neemt. Zoals hij zijn adieu aan de tenniswereld zelf relativeerde: ‘Het is niet einde van de wereld, het leven gaat verder, ik ben gelukkig en gezond.’ En zo is het natuurlijk ook. Maar toch.
Ik voelde weemoed, omdat, hoe dan ook, een periode voorgoed afgesloten is. Door de jaren heen heb ik de verrichtingen van Roger Federer op de voet gevolgd en het waren altijd speciale dagen wanneer hij wéér een Grand Slam-titel op zijn naam bracht. En ik werd elke keer weer betoverd door zijn gratie, zijn souplesse, zijn lichtvoetigheid en zijn fenomenale slagen.
Je zou kunnen zeggen dat wat Johan Cruijff deed voor het voetbal, Roger Federer deed voor het tennis: beiden verhieven hun sport tot kunst, dansten als balletspelers over respectievelijk het veld en de baan en vonden oplossingen die niemand anders in hun sport kon bedenken of uitvoeren.
De allerlaatste wedstrijd die Federer speelde was een dubbel samen met Nadal voor de Laver Cup, die elk jaar wordt gespeeld tussen een zogenoemd ‘Team Europe’ (waar Roger Federer als Zwitser deel van uitmaakte net als ‘de man van Menorca’) en een Team World, waar spelers in zitten van alle werelddelen behalve Europa. Dit jaar vond de Laver Cup in Londen plaats.
Het spelen van die herendubbel was een wens die Nadal voor zijn vriend in vervulling liet gaan. Het was trouwens een teken dat de beste tennisser aller tijden dit moment goed had gekozen om een punt te zetten achter zijn tenniscarrière, want hij was niet fit genoeg voor het enkelspel. En ook tijdens de dubbel kwam hij soms snelheid en scherpte tekort en slechts bij vlagen zagen we de briljante tennisser van weleer. Maar een kniesoor die daarop lette bij het allerlaatste optreden van de tennisvedette.
Het was een ‘amazing journey’ die hij samen in de afgelopen vierentwintig jaren met zijn team maakte, zoals Federer zijn tenniscarrière betitelde in zijn slotwoord. En hij wilde, door zijn tranen heen, benadrukken dat hij gelukkig was en niet verdrietig, maar het kan niet anders of hij voelt melancholie omdat ook hij onherroepelijk ouder wordt en zijn lichaam niet meer precies doet wat hij wil. En als hij de komende tijd de wedstrijden volgt van de topspelers die wél gewoon doorgaan, dan zal hij een steekje voelen en beseffen dat hij nooit meer mee zal kunnen doen met die grote jongens van het tenniscircuit.
Om ons voor altijd Federers virtuositeit te herinneren, is hier een meer dan twee uur durende video van de 1000 (!) beste slagen ooit van de maestro uit Bazel.
