Terwijl al mijn poriëngeluidloos schreeuwende muilen wordenen ik de jouwe dempen wilheeft een mier meer lef dan ik.Jij slaat hem geërgerd van je kuit. Aan het ven, zo wonderlijk roerlooskniel ik neeren mijn ogen dwalentussen de schrijvertjesmet hun zinloze streken. ‘Wat zie je?’ vraag je naar de bekende weg.Je hurkt…
Hè, hè, vanmiddag (7 mei 2020) heb ik het eindelijk weer eens gedaan: lekker ouderwets vogelen (ik zie jullie opveren en hoor jullie uitroepen: Wáát?! Gaat André nu ook al zijn seksuele escapades met ons delen? Help! Red ons! Nee hoor, wees gerust, ik gebruik ‘vogelen’ in de betekenis van…
Het bureau staat nubij ons op zolder. Als er aan werd gebeldvluchtte mijn vaderdie schuilkelder in. Met de verschijningvan mijn moederdoemde kust veiligvoor hem op. Dankzij haar werd hijopgevouwen foetussteeds opnieuw geboren. Bij ieder opstaan dronk hijeen voorteugvan bevrijding. Ik heb ooit zelf geprobeerdin dat bureau te kruipenmaar ons zo…
Vandaag (4 mei 2020) moet ik terugdenken aan de poëzieworkshops die ik ooit gaf aan middelbare scholieren, in het kader van het project ‘Dichter bij 4 mei’. Tijdens een van die workshops sprak een jongen mij vrijmoedig aan: ‘Meneer, u laat ons nou wel werken, maar waarom schrijft u zélf…
Er zijn mensendie mijn vaders aanwezigheidbij de wedstrijdGVAV – Ajaxop 15 november 1964– Cruijffs debuutop zeventienjarige leeftijd –in twijfel trekken. ‘Als iedereen die zegtdat hij erbij wasdie wedstrijd échtvanaf de tribuneshad geziendan hadden ze drie keerzoveel kaartjes moeten verkopen.’ Ik ben weerloostegen zulk geschampermaar als mijn vaderheeft gezegddat hij erbij…
Dezer dagen gaan wij op straatmet vreemden een dans aan.Als tegenliggersnaderen we elkaarmet een knik, een glimlach, een groet,lopen metuit nood geboren hoffelijkheidin een boogom elkaar heentrekken magische halve cirkelshouden afstandals twee positiefgeladen lichamen. Eens kijken wij terugop deze straatrituelenals een volksdansop een marktvoor oude ambachten. © André Degen
Ik weet het, we hebben in deze door het coronavirus geteisterde tijden bijna de morele plicht om vol te houden, niet bij de pakken neer te gaan zitten en positief te blijven (sterker nog, als het aan deugkoningin Claudia de Breij ligt, moeten we bevrijdend zingen, vechten, huilen, bidden, lachen,…
Er zijn oorlogsstrepen verschenenop de wangenvan het Vrijheidsbeeld. De muren van New York zweten.De leidingen zijn verstoptmet opgehoest roodsel. Manhattan zalneergekeken worden.Boordwitte mensenmet roeten koppenzullen zich als lemmingenstorten uitflatgebouwen vol vuur. Coyotes zullennaar steden trekkenagenten aankwijlenmet hun rictus. Vulkanen rijpen vurigdoor Amerika’s opperhuid.De slangen verloren niksvan hun venijn.Uit alle uithoekenkruipen…
Gisteren (23 april 2020) las ik in De Volkskrant de column van Sylvia Witteman. Daarin kijkt de ik-persoon (verwar nooit de ik in een boek/column met de auteur!) op een gegeven moment terug op haar reis naar Las Vegas, waar ze is geweest met ‘huisgenoot P.’ (waarin wij eigenlijk niet…
Ik heb het er op deze plaats vaker over gehad: de heilzame effecten van wandelen. Vandaag (19 april 2020) staat er een artikel op nu.nl (‘Wat doet een lange wandeling met je lichaam en geest?’) waarin neuropsycholoog Erik Scherder ten tonele wordt gevoerd. Scherder zegt in het artikel dat wandelen…
