Eddie Vedder van Pearl Jam vlak voor zijn legendarische stagedive Vandaag (15 juni 2018) wordt er popgeschiedenis geschreven: Pearl Jam doet vanavond, na 26 jaar, haar legendarische optreden van 8 juni 1992, nog eens dunnetjes over op de rockweide in Landgraaf, als sluitstuk van de vrijdagavond van Pinkpop. Over die…
De bijsluiter, normaal iets wat we Verpakking van Lariam niet of nauwelijks lezen, maar in het geval van Lariam had hij mijn speciale belangstelling. Van de geel gemarkeer- de bijwerkingen had ik in China alle- maal last. Het weekend is bij uitstek geschikt om eens uitgebreid de krant te…
De Indianen vermaalden raaigraskorrels tot voedzame koeken proviand voor de strijd. Hun viel de geur niet meer op die daar al hing lang voor de hemelhonden kwamen. (Wisten zij veel dat de Grote Gifgeest hun heilige grond al jaren doordrenkte de tactiek toepaste van de verschroeide aarde) Zij kenden nog…
Toen ik vanmorgen onder de douche vandaan kwam dacht ik ineens: Fuck die zogenaamde eeuwigheidswaarde van poëzie; ik vloek met de wetten van mijn ambacht. Dit zou nog sneller vergaan dan jouw lichaam. En ik schreef op de beslagen spiegel op jou mijn weg zoekend door een snel optrekkende mist…
In zo’n idiote hoek lijkt het me sowieso onmogelijk goed te slapen. Vandaag (20 mei 2018) kom ik ertoe de zaterdageditie van De Volkskrant te lezen. Daar stuit ik opeen interessant (maar voor velen (denk ik) veel te lang artikel) over de heilzame werking van een goede nachtrust. Er wordt…
Ik gluur over de schutting kijk naar het malse gras van de buurvrouw gelukkig even groen als dat aan mijn kant.
De Taj Mahal zoals we haar willen zien: smette- loos wit. Niet echt brekend nieuws, dat geef ik toe, en de meeste Volkskrant-lezers zullen eroverheen gelezen hebben, maar mijn blik bleef haken aan dit bericht: de Taj Mahal, het mooiste mausoleum ter wereld, hét symbool van India en al sinds…
Toen de dementie mijn vader zachtjes bij de hand nam moest hij nog één keer zijn handtekening zetten achter op een nieuwe betaalpas. Vanuit mijn ooghoeken hield ik hem in de gaten: zijn rechterhand met daarin de stift met onuitwisbare inkt bungelend in een vacuüm. Vanuit die gewichtloze hoogte landde…
Wie kent hem nog, de S.R.V.-man? Het stond een paar dagen geleden in De Volkskrant, maar ik wil er vandaag (23 april 2018) toch nog even op terugkomen: een artikel over het fenomeen S.R.V. (daarvoor heb ik een weblogbijdrage van anderhalf jaar geleden enigszins aangepast, maar daar zal niemand over…
De vissersplaats Câmara de Lobos op Madeira De columns van Arthur van Amerongen mogen zich altijd in mijn warme belangstelling verheugen. Zoals hij zijn jaren van hoeren en snoeren beschrijft, in stevige taal, waarbij hij menigmaal zijn moedertje of vadertje erbij roept en zich afvraagt wat die wel van zijn…
