de hele tijd op had.
Eergisteren (1 juli 2025) vond er een – voor popliefhebbers – groots evenement plaats in mijn woonplaats Groningen: Neil Young trad op in het Stadspark (hier is de setlist). Neil Young is een jeugdheld van mij en hoewel ik hem de laatste jaren niet meer op de voet volg en ik ook niet de stroom albums heb beluisterd die er aan de lopende band van hem zijn verschenen, vind ik het (oude) werk van ‘ome Neil’ nog altijd ijzersterk.
Het was die eerste juli bloedheet op de Drafbaan, dus het was zaak – en ja, ik besef dat dit nogal truttig klinkt – je goed in te smeren, je hoofd te bedekken en goed te (blijven) drinken. Aan de randen van het terrein waren grote doeken gespannen, waaronder de concertgangers enige verkoeling konden zoeken, maar op het veld was (natuurlijk) geen greintje schaduw.
Het Franse duo The Inspector Cluzo vormde het voorprogramma; voor Neil Young aan speelde Van Morrison. Die vormde met zijn band niet zozeer een supporting act, hij was meer een special guest (om het even in goed Nederlands te zeggen). Zoals de website writteninmusic.com terecht schrijft: ‘Iemand van zijn statuur degradeer je (…) niet tot de voorprogrammarol.’
Dat mag zo zijn, maar voor het optreden van Van Morrison gold wat mij betreft: I’d rather watch the grass grow. Hij had, ondanks zijn kleurige overhemd, de uitstraling van een pak Jozo-zout en hij leek ook helemaal geen zin in het optreden te hebben.
En dat je als artiest geen enkele interactie met het publiek wilt hebben, is natuurlijk je goed recht, maar Morrisons norsheid en afgekeerdheid van al die mensen die toch maar mooi de hitte trotseerden om hem te zien en te horen hielpen nou bepaald niet mee om zijn performance positief te beoordelen. Nogal wat nummers die Van Morrison met zijn band speelde klonken bovendien als easy listening en zoals wij allen weten, is dat toch echt een gruwel in de oren des Heeren. Nee, dit mocht wat mij betreft op de fast forward. Pas bij de toegift – een vrij slordig uitgevoerde versie van Gloria – kon ik enig enthousiasme opbrengen.
Nee, snel door naar ome Neil. ‘Young is uitstekend bij stem, de begeleiding is om door een ringetje te halen en het geluid subliem’, schrijft Gijsbert Kamer in zijn uiterst lovende recensie (ook Oor was trouwens vol lof voor Youngs optreden op de Drafbaan).
Op het eerste valt wel wat af te dingen, maar vooruit, we gaan niet zitten kniesoren: Neil Young is bijna tachtig, vals zingen hoort al sinds het begin van zijn carrière bij hem en als zo’n Dinosaur Senior er zó vol in gaat, vergeef je hem graag een paar niet helemaal zuivere noten.
Met zijn tweede statement kan ik het alleen maar roerend eens zijn: wat had Neil Young een superbegeleiders om zich heen verzameld! Maar wat wil je, als een gitarist luistert naar de naam Micah Nelson (de zoon van countrylegende Willie Nelson).
En dan het geluid: ja, dat was zeker goed, maar subliem? De geluidsman vond het nodig ergens op een derde (?) van het concert het volume omhoog te draaien. Wat mij betreft had dat niet gehoeven; tot dat omslagpunt had ik het optreden zonder oordopjes kunnen volgen, maar toen de geluidsman de beslissing nam om de knoppen een flinke slinger naar rechts te geven, begonnen mijn oren geluidloos te kreunen en ik moest ze liefdevol toestoppen.
Maar goed, dit gezegd hebbende voelde ik aan alles dat ik een memorabel optreden meemaakte. Er waren momenten dat ik zomaar ontroerd raakte; wellicht kwam dat door het besef dat ik Neil Young misschien wel voor het laatst live zou zien.
En het besef van mijn eigen sterflijkheid kwam in het kielzog van die gedachte onverbiddelijk opzetten: de laatste keer dat ik Neil Young live had gezien was 25 jaar geleden. Een kwart eeuw geleden! Ik moest er maar niet te lang bij stilstaan. Het was beter om Neil Youngs levensmotto voor ogen te houden, zoals hij dat verwoordt in Hey Hey, My My (Into the Black): ‘It’s better to burn out than to fade away’.
