Marilyn Monroe
Bij een item over Marilyn Monroe veer ik altijd even op, dus kan ik vandaag (30 september 2016) mijn hart maar ophalen. Want op deze laatste dag van september lees ik dit in De Volkskrant (en als die tekst niet (langer) leesbaar is, is hier nog een link).
Toegegeven, het is niet echt brekend nieuws, maar voor de Monroe-fans onder ons (en daar reken ik mijzelf toe) is het leuk om te weten dat morgen een expositie in De Nieuwe Kerk (in Amsterdam) wordt geopend met een van de grootste collectie Monroe-parafernalia ooit.
Zo kun je gluren in de agenda van Marilyn (en dan concluderen dat ze een drukbezette en georganiseerde indruk maakte), een blik werpen in haar telefoonklapper (met het huisnummer van Frank Sinatra (disclaimer: hij neemt niet meer op als je belt)) en je vergapen aan haar krullenset (mét platinablonde haren, waardoor zelfs zulke lustontnemende haardraaiers weer wat sexy’s krijgen).
Als pièce de résistance van 90 jaar Marilyn arriveerde kort voor de opening de jurk uit The Seven Year Itch, oftewel de jurk die opwoei bij het passeren van de New Yorkse ondergrondse (een scène die elke filmliefhebber kent) en die iconisch is geworden voor de broeierige seksualiteit die Marilyn Monroe altijd uitstraalde.
Nou ben ik misschien een muggenzifter, maar als ik dan in het Volkskrant-artikel lees dat de voor aanstaande zaterdag binnengebrachte jurk een kopie is (oké, dan wel een exacte), dan kan ik mezelf niet weerhouden van de gedachte: jammer, dat is het net niet. Maar het gaat om het idee, zullen we dan maar zeggen.
Hopelijk krijgen bezoekers van de expositie, via de voorwerpen die ooit met haar lichaam in aanraking zijn geweest, iets mee van het gevoel dat filmmaker Billy Wilder uitdrukte. Hij beschreef het charisma dat The Bombshell uitoefende op alle mensen die Marilyn Monroe beroepsmatig mochten benaderen: ‘Wat iedereen die met haar werkte later ook over haar gezegd heeft, dit is wat iedereen dacht toen ze er nog was: ik ben hier met Monroe en ik mag naast haar staan. En dat was adembenemend.’
Ik heb nooit naast de Vrouw der Vrouwen mogen staan, maar ik heb wel enkele gedichten aan haar gewijd, waarvan Some like it hot hieronder er een is:
Some like it hot
Het perron was haar niemandsland
tussen veroverd gebied
en nog in te lijven.
Marilyn balanceerde
op het koord van instinct;
aan welke kant zij ook viel
een muil zou haar opvangen.
Zij danste langs de loc;
schoonheid en beest
schurkten tegen elkaar.
Voor ons werd stoom afgeblazen.
Mannenzuchten in haar bollende zeilen
dreven haar van ons
naar haar bestemming.
Zij was gezien.
Langzaam schoof het doek
over haar gezicht.
© André Degen
