Vandaag (25 februari 2022) lees ik in De Volkskrant, zoals elke vrijdag Aaf leest sterren, de rubriek waarin columniste Aaf Brandt Corstius celebrities op ironische wijze onder de loep neemt.
Deze vrijdag (waarop het stukje van Aaf vreemd genoeg niet digitaal te traceren is, vandaar mijn eigen foto boven deze weblogbijdrage) is dat ene Courteney Cox (never heard of the woman; shame on me?). Cox, van wie ik dus nog nooit gehoord had, blijkt een Amerikaanse actrice die tien jaar lang Monica Geller in de serie Friends speelde. Waarvan akte.
Maar ze is niet alleen bekend vanwege haar acteerprestaties: ze heeft ook meer dan eens gebruik gemaakt van de diensten van plastisch chirurgen. En dat heeft haar carrière geen goed gedaan. En ze was er ook niet heel erg blij mee.
Nu ben ik een fervent tegenstander van fillers, botox, facelifts, injecties en wat dies meer zij om je lijf voor het verval te behoeden, maar ik moet toegeven dat het resultaat bij mevrouw Cox best meevalt. Nee, dan zijn er heel wat afschrikwekkender voorbeelden.
Wat ik zelf fascinerend vind aan al die plastisch chirurgische ingrepen, is dat beroemdheden die miljoenen verdienen met hun modellenwerk en sowieso ‘genetically rich’ zijn, zoals Michaela Romanini, de allerbeste plastisch chirurgen in de arm nemen en na vele ingrepen dit soort horrorhoofden aan de buitenwereld durven te laten zien.
Ooit zat ik tijdens een zoele avond op een terras van een restaurant in Panormo op Kreta. Aan het tafeltje naast het mijne zat een vrouw aan wie alles puur natuur was, behalve haar borsten, wimpers, lippen, nagels, de kleur van haar haar en haar lachje.
Gewoonlijk ben ik een liefhebber van een forse borstwering, maar de opgepompte tieten die deze vrouw uit haar bloesje deed bollen konden mij allerminst bekoren. Omwille van de sfeer speelde ik het spelletje mee met de obers die mij en haar bedienden en die, achter haar rug, schalks naar mij knipoogden en veelbetekenend hun wenkbrauwen optrokken, met de samenzweerderigheid van ‘mannen onder elkaar’, maar dit door plastische chirurgie in elkaar geflanste lijf deed mij helemaal niets.
Nee, jongens en meisjes, in plaats van ons met hand en tand te verzetten tegen de ouderdom en het daarmee gepaard gaande verval, kunnen we de achteruitgang van ons lichaam maar beter accepteren.
Ik vind juist de mensen het mooist bij wie je de sporen van de ervaringen die ze in hun leven gehad hebben in hun gezicht kunt zien, maar die desondanks (of daardoor) nog energie en ongebrokenheid uitstralen. Tenslotte is het zo dat wie de Tijd probeert te bedonderen des te harder door hem wordt gestraft.
