white supremacy!
Woko Haram heeft weer eens toegeslagen. Nu in Stratford-upon-Avon, de geboorteplaats van William Shakespeare, die door velen wordt beschouwd als de beste schrijver aller tijden. Maar niet door iedereen, las ik eergisteren (19 maart 2025): er zijn mensen van de Shakespeare’s Birthplace Trust (nóóit van gehoord) die in het oeuvre van de Grote Bard uit Stratford een middel zien ’to promote ‘white supremacy’. Shakespeare (blijven) lezen is dus ineens een politiek statement geworden.
Zucht. De woke-beweging heeft in haar niet aflatende strijd tegen alles wat niet in haar straatje past en wat volgens haar niet ‘inclusief’ of ‘divers’ genoeg is nu haar pijlen gericht op niemand minder dan de schepper van meesterwerken als Hamlet, King Lear, Macbeth en Othello.
Mogen wij van zijn prachtige toneelstukken vol prachtige zinnen blijven genieten, waarin universele menselijke conflicten worden getoond en algemeen menselijke gevoelens als afgunst, jaloezie, wraak, liefde en toewijding op indringende en aangrijpende wijze voor het voetlicht worden gebracht? Blijkbaar niet. Tenminste, als we geen ‘witte suprematie’ willen promoten.
Volgens ene Dr. Helen Hopkins is het vereren van Shakespeare namelijk zeker niet onschuldig; je draagt door dat te doen indirect bij aan het in stand houden van een ‘Westcentrische kijk op de wereld die ook in de wereld van vandaag de dag nog schade toebrengt’ (‘Veneration of Shakespeare is therefore part of a “white Anglo-centric, Eurocentric, and increasingly ‘West-centric’ worldviews that continue to do harm in the world today’). Man, man, wat een redenering. Alsof je door Romeo and Julia te lezen bijdraagt aan de discriminatie van de gekleurde medemens.
Er is ook een heel eng werkje verschenen waarin De Grote Bard langs de meetlat van woke wordt gelegd: Woke Shakespeare: Rethinking Shakespeare for a New Era. Ik ga het boek zeker niet lezen, maar in de beschrijving van het werkje kom ik al formuleringen tegen die mij de rillingen over de rug doen lopen: ‘With regard to censorship, safety, and emancipation how should educators approach potentially sensitive content in a way that respects both free speech and inclusivity?’
‘Gevoelige inhoud’? Ja, in Shakespeare komen moord en doodslag voor ja, zelfmoord, antisemitisme (in The Merchant of Venice), maar wat moet die ‘censorship’ er ineens bij en die ‘inclusivity’? Moet er soms gesneden worden in de teksten van Sir William, omdat gevoelige zieltjes die niet kunnen verdragen? Lees die teksten dan gewoon niet, zou ik zeggen.
In haar fanatieke streven naar inclusiviteit heeft de woke-beweging tot nu toe alleen maar voor een hele nare, hetzerige sfeer gezorgd. En de wokies zeggen wel steeds te streven naar inclusiviteit, maar ondertussen wordt eenieder die het niet met hen eens is onverbiddelijk buitengesloten; niks inclusiviteit: standbeelden van in woke ogen foute mensen worden omvergetrokken, boeken worden in de ban gedaan, mensen die niet woke genoeg zijn worden ontslagen, blanke, pardon, witte filosofen moeten uit het curriculum worden geschrapt. Ach ja, joh, zet het werk van Aristoteles, Hume, Kant en Wittgenstein maar integraal bij het grof vuil.
Maar ja, ‘inclusiviteit‘ is het toverwoord dezer dagen. Ikzelf lees trouwens niet inclusief, ik lees gewoon. En ik vind iets goed of ik vind iets niet goed. Ik wil literaire werken lezen waarin mensen worden beschreven met echte, herkenbare emoties. En welke kleur of seksuele voorkeur die personen hebben interesseert mij geen ene moer.
(De titel van deze weblogbijdrage komt trouwens uit Hamlet: Polonius zegt dat als commentaar op Hamlets gedrag van even daarvoor: ‘Though this be madness, yet there is method in ’t’.
(II.ii.))
